Hare Rama Hare Krishna is a 1971 Indian film directed by Dev Anand starring himself, Mumtaz and Zeenat Aman. The film was a hit and a star-making vehicle for Zeenat Aman, who played a westernized hippie, and won the Filmfare Best Supporting Actress Award, as well as the BFJA Award for Best Actress. The movie dealt with the decadence of the Hippie culture. It aimed to have an anti-drug message and also depicts some problems associated with Westernization such as divorce. It is loosely based on the 1968 movie Psych-Out. The story for Hare Rama Hare Krishna actually came to Dev Anand's mind when he saw hippies and their fallen values in Kathmandu, Nepal where he was on a visit after protests against his previous film Prem Pujari in Calcutta.
Originally released in 1978, Black Devil's "Disco Club" is an extremely
rare disco masterpiece, an epic journey into the deepest electronic
disco.
The record is credited to Junior Claristidge and Joachim Sherylee, pseudonyms of two french library writers Bernard Fevre and Jacky Giordano,
respectively. It was made manually in a recording studio in the suburbs
of Paris using synths and occasional tape loops and a drummer. No midi
or computers.
According to an interview given by Bernard Fevre in January 2007,
Jacky Giordano only financed the recording sessions. His being credited
as co-composer was just a deal for recouping his financial investment.
Bernard Fevre came back with a new opus in 2006 under the guise of
Black Devil Disco Club although some remixed versions taken from this
second album were released under the original Black Devil monicker by
the same label.
Legendary erotic cinema sounds! All the music is composed by Nico
Fidenco, and it's got a vibe that's different from a lot of other
Italian soundtracks, and which sounds a bit like some of the French
stuff of the 70s, particularly the scoring that was being done by Serge
Gainsbourg at the time. There's lots of isolated instruments, slowly
gyrating basslines, choppy guitar, and cool electronic bits on keyboards
or other instruments. Titles include "Skin In The Wind", "Black
Rhythm", "Samba Safari", "Skin To Skin", "Wild Cry", and "Black
Emmanuelle", a vocal track sung by Bull Dog.
Arthur Verocai's long-lost solo LP straddles the continents to fuse Brazilian tropicalia with American funk, yielding a shimmering, dreamlike mosaic of sound that both celebrates and advances the creative spirit. Employing a dizzyingly lush 20-piece string section, stiletto-sharp bursts of brass, and electric piano melodies that twinkle like stars, Verocai's heady productions draw on folk, jazz, and pop traditions from both sides of the equator to make music that is both immediately familiar and quite unlike anything else you've ever experienced. While its sun-kissed arrangements and insistent rhythms clearly evoke its Brazilian origins, Arthur Verocai nevertheless seems to exist somewhere far outside of space and time.
Ο Κώστας είναι ένας πανίσχυρος μεγιστάνας, ερωτευμένος με την όμορφη γυναίκα του Ηρώ, πρώην μοντέλο, η οποία όμως τον απατά μ’ έναν νεαρό πλέι μπόι, τον Νίκο. Οι δύο εραστές σχεδιάζουν να σκοτώσουν τον Κώστα, και πιστεύουν ότι η ευκαιρία παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια ενός ιστιοπλοϊκού αγώνα πιστεύοντας ότι το έγκλημα μπορεί να θεωρηθεί ως ατύχημα. Όμως στη θάλασσα πέφτει ο Νίκος, το πτώμα του οποίου δεν βρίσκεται ποτέ. Η αστυνομία που ερευνά τα αίτια του ατυχήματος δεν πιστεύει τους ισχυρισμούς της μνηστής του Νίκου, η οποία διατείνεται ότι ο αρραβωνιαστικός της δολοφονήθηκε. Ο Κώστας αποδεικνύεται γνώστης των σχεδίων της γυναίκας του και του Νίκου, και η δήθεν εξαφάνιση του δεύτερου είναι δική του επινόηση για να πάρει εκδίκηση. Ωστόσο, η σύγκρουση του αντρόγυνου θα αποβεί μοιραία για όλους. Θρίλερ με αποδέκτη το διεθνές κοινό, γνώρισε σχετική επιτυχία με τον διεθνή τίτλο The Hook.
Γιώργος Χατζηνάσιος
Από 14 χρονών, είναι ήδη ένας αξιόλογος πιανίστας με ιδιαίτερη κλήση
στην Τζαζ, παράλληλα με την αγάπη του στην Ελληνική Μουσική, όπου
εμφανίζεται ως συνθέτης από το 1972 με τον δίσκο: 4 – 5 – 3.
Από τότε
έχει γράψει πολλούς δίσκους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, απ’ τους
οποίους πολλοί τιμήθηκαν με Χρυσή και πλατινένια διάκριση, από διάφορες
δισκογραφικές εταιρείες. Έγραψε, επίσης, μουσική και τραγούδια για τον
Κινηματογράφο, το Θέατρο και την Τηλεόραση. Από τους 45 Δίσκους του
χαρακτηριστικοί είναι: Η Διαδρομή, Λεύκωμα, Σήμερα, Συναξάρια, Ενδεκάτη
Εντολή, Μάθημα Σολφέζ, Επίθεση Αγάπης κ.α. Ως γνήσιος Μακεδόνας δεν
παρέλειψε να κυκλοφορήσει ένα δίσκο με παραδοσιακά τραγούδια της
Μακεδονίας με ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά. Παράλληλα, έγραψε μουσική για
38 κινηματογραφικές ταινίες όπως: Γλυκειά Συμμορία, Knock Out, Το
Αγκίστρι, Εσύ κι Εγώ, Πρωινή Περίπολος, Shirley Valentine της Paramount
κ.α Barbara Bouchet
Οι πρώτες δουλειές της είναι στο χώρο του μόντελινγκ κάνοντας
εξώφυλλα σε περιοδικά και διαφημιστικά για την τηλεόραση. Σύντομα
περνάει στο χώρο της υποκριτικής με μικρούς ρόλους σε ταινίες όπως What a Way to Go! (1964), John Goldfarb, Please Come Home (1964), In Harm's Way (1964), και Agent for H.A.R.M. (1966). Το 1967 ερμηνεύει το ρόλο της Μις Μάνιπενι στην κωμική κατασκοπική περιπέτεια Casino Royale και κάνει φωτογράφιση για το τέυχος Φεβρουαριόυ του περιοδικού Playboy.Συμμετέχει σε γνωστές τηλεοπτικές σειρές αλλά φοβούμενη την τυποποίηση και αναζητώντας μεγαλύτερους ρόλους μεταναστεύει στην Ιταλία όπου και παραμένει μέχρι σήμερα. Στη δεκαετία του '70 γίνετε η κορυφαία εμπορικά σταρ του Ιταλικού
κινηματογράφου και η δημοφιλία της σε όλη την Ευρώπη εκτινάσσεται στα
ύψη. Η φυσική καλλονή και οι συχνές τολμηρές εμφανίσεις της την κάνουν
περιζήτητη ενώ το όνομα της στη μαρκίζα αρκεί για να γεμίσει τα σινεμά.
Ανάμεσα στις δουλειές της ξεχωρίζουν τα υποδειγματικά τζιάλι La Tarantola dal ventre nero (1971), Non si sevizia un paperino (1972) και La dama rossa uccide sette volte (1972), Στα βίαια αστυνομικά - γκανγκστερικά φιλμ Milano calibro 9 (1972), Casa d'Appuntamento (1972) και Con la rabbia agli occhi (1976) και οι σεξοκωμωδίες 40 gradi all'ombra del lenzuolo (1976), Spogliamoci così senza pudor (1976) και La moglie in vacanza... l'amante in città (1980). Το 1976 συμμετείχε στην ταινία Το Αγκίστρι, μια από τις τελευταίες παραγωγές του Κλέαρχου Κονιτσιώτη.
Στη δεκαετία του '80 και μετά την παρακμή του Ιταλικού εμπορικού
σινεμά θα ξεκινήσει μια δεύτερη καριέρα στην τηλεόραση συμμετέχοντας σε
τηλεταινίες, τηλεοπτικές σειρές και εκπομπές. Το 1985 ξεκινά μια
παράλληλη επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο της γυμναστικής και της
υγιεινής διατροφής με εκδόσεις βιβλίων και βίντεο.
Το 2002 επιστρέφει
στην υποκριτική συμμετέχοντας στο φιλμ του Μάρτιν Σκορτσέζε Gangs of New York και ακολουθούν μικρές σποραδικές εμφανίσεις.
Hailing from Indianapolis, Ceasar Frazier was a funky soul-jazz organist
who recorded several albums for the Eastbound/Westbound label family
during the '70s. First making his mark in 1972 with one of saxman Lou
Donaldson's funkier bands, Frazier cut his first album Hail Ceasar!
later that year, which featured musicians commonly associated with the
Prestige label's jazz-funk outings -- Melvin Sparks (guitar), Houston
Person (tenor), and Idris Muhammad (drums). The follow-up, Ceasar
Frazier '75, featured the likes of guitarist Cornell Dupree and drummer
Bernard "Pretty" Purdie; the album's key track, "Funk It Down," was
later sampled by jazz-obsessed hip-hoppers Gang Starr for their "Ex-Girl
to the Next Girl." In 1978, Frazier resurfaced as a smooth soul/disco
vocalist with the LP Another Life, and while he showed some affinity for
the idiom, it failed to reinvent him as a commercial force outside the
jazz-funk marketplace. In addition to recording on his own, Frazier also
played keyboards in Marvin Gaye's backing band. ~ Steve Huey
A beautiful sound library gem from the legendary Alessandro Alessandroni
– recorded for the commercial Flipper label, and issued publicly here
for the first time ever! The music is sublime – that side of
Alessandroni that came closest to the bossa and vocal styles of Ennio
Morricone in the late 60s – with lots of breezy rhythms at the bottom,
and a blend of instrumental passages, wordless chorus lines from I
Cantori Moderni, and even some of that famous whistling from
Alessandroni himself! We especially love the chorus bits – as they
almost feel like The Swingle Singers trying to follow an Edda Dell'Orso
sort of pathy – blended here with cool keyboards, including some totally
wonderful electric harpsichord! By Dusty
