Band was created in 1967 by students of Polytechnical Institute of Almaty, being in Bayanaul during their practice.
Title is made of their names: Dos (Dosym Suleev), Mu (Murat Kusainov), Ka (Kamit, left group), San (Sanya- Aleksandr Litvinov). Main purpose was to transfer traditional style to new modern sound. (as they say - to unite beat, swing and jazz with melody of steppe) . In 1976 band became laureat of Youth and Students of USSR festival in Minsk, and of 10th international Berlin festival. Band opened own producer center in mid-80th. Now band just appeares for few special retro-concerts. Band was called best band of century, Toy Zhyry - best song of century, and unofficial title is Kazakhstani Beatles. (or as we say Beatles is english Dos-Mukasan)
All members of band are very famous people of Kazakhstan, Dosym Suleev - professor, director of Kazakh national techical university; Murat Kusainov - honoured artist, director of music center Auen, composer Aleksandr Litvinov- chief mine-surveyor of Kazakhstan Sharip Omarov - member of Parliament, president of parliamentary comittee, Doctor of Political Sciences, president of football club Meirbek Moldabekov - president of state airspace agency Nurtas Zhumadilov - president of "Banur" agency, Bakytzhan Zhumadilov - director of "Nomad" joint turist company.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να κάνω συστάσεις. Για όσους ακούν νέο ψυχεδέλια τους γνωρίζουν. Για όσους πάλι δεν τους ξέρουν με ένα απλό search στο google μπορούν να βρουν πολλές πληροφορίες για τους My drunken haze.
Έιναι μεγάλη μου τιμή που κάποιοι μουσικοί,μπάντες φίλοι η λιγότερο φίλοι μου ζητούν να πω τη γνώμη μου για τις μουσικές τους δουλειές.
Όχι δεν είμαι μουσικoκριτικός καθώς η επαγγελματική μου ιδιότητα είναι άλλη αλλά ούτε και κάποιος γκουρού μουσικών γνώσεων. Αισθάνομαι όμως τυχερός που ο Spir Frelini (leader της μπάντας) μου εμπιστεύτηκε να ακούσω και να του πω τη γνώμη μου σε προσωπικό επίπεδο για τη πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά λίγες μέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του album τους στην Inner Ear. Εγω πάλι επέλεξα να πω τη γνώμη μου δημόσια (χωρίς να υπάρχει κάποιο πρόβλημα απ τη πλευρά του Spir) και χωρίς να του έχω πει ακόμα τη γνώμη μου για το τελευταίο δισκογραφικό τους εγχείρημα.
Ακούγοντας με προσοχή το album σαν ένας απλός ακροατής διαπιστώνω ότι έχουμε να κάνουμε με εννιά μικρά κομψοτεχνήματα που ακροβατούν με απόλυτη ισορροπία πάνω σε ψυχεδελικά σκοινιά σαν να είναι προέκταση του σώματος τους. Το σώμα δε αποτελούμενο από 60's sike pop και indie μέλη στέκεται με απόλυτη ακρίβεια και περπατάει με μεγάλη άνεση. Ναι για τους My Druken Haze μιλάω.
Θα μπορούσα με μεγάλη ακρίβεια να καταγράψω τις επιρροές τους αλλά δεν θα το κάνω. Και αυτό γιατί όταν άκουσα το άλμπουμ δεν έκατσα να σκεφτώ τη κρύβεται πίσω απ αυτό - δεν θέλησα να λύσω κανένα αίνιγμα η κάποιο σκοτεινό γρίφο τύπου σφίγγας.
Και να σας πω και κάτι ; Εγώ είδα το κίτρινο μπαλόνι (Yellow Balloon) μέσα στο σαλόνι μου, έπιασα την άκρη του σκοινιού του, χόρεψα μαζί του και με πέρασε μέσα από μαγικά μονοπάτια και ιστορίες χωρίς τέλος (Endless Fairytale) που συνδέουν το παλιό με το καινούργιο...... Σπουδαίο ε; Μπράβο στα παιδιά!!!!
Το άλμπουμ κυκλοφορεί στης 3 Νοεμβρίου απ την Inner Ear. Τους My Drunken Haze θα τους δούμε ζωντανά αυτό το Σάββατο 1Νοεμβρίου στο Fuzz παρουσιάζοντας ολόκληρο το lp τους και ανοίγοντας για δεύτερη φορά τους Καλιφορνέζους Allah-Las.
Ο γεννημένος στην Ινδία και μεγαλωμένος στο Λονδίνο Brian Auger υπήρξε πολυτάλαντη μουσική προσωπικότητα και ένας από τους πρωτοπόρους της βρετανικής εκδοχής του rhythm and blues στη δεκαετία του '60. Συνεργάστηκε με μουσικούς τιου δούλεψαν μαζί με τους λοιπούς πρωτεργάτες Alexis Corner κοι Cyril Davies, με ονόματα της εμβέλειας των Rod Stewart και John Mc Laughlin, αλλά γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία μαζί με την πρωτοεμφανιζόμενη Julie Driscoll.
Από το 1965 έως το 1978 μετονόμασε οκτώ φορές τα σχήματα των οποίων ηγούνταν, με κυριότερα αυτά των Trinity, Steampacket και Oblivion Express.
Η μεγάλη του αγάπη για την jazz είχε βραβευτεί το 1964 ως καλύτερος πιανίστας από το Melody Maker, που τον ώθησε στην ανάμειξη της αρχικά με το rhythm and blues και ακολούθως με τη folk, είχε ως αποτέλεσμα πολλές καλές στιγμές, με κορυφαία το "Open" (1968).
Μετά το 1981 εργάστηκε κυρίως ως session μουσικός, κυκλοφόρησε μερικά προσωπικά άλμπουμ και έκανε περιοδείες, με πιο σημαντική εκείνη με τον Eric Burdon. To 2000 επανασχημάτισε τους Oblivion Express -μια οικογενειακή υπόθεση, με τη συμμετοχή των παιδιών του- και κυκλοφόρησε μαζί τους ένα δίσκο στα εξηκοστά πρώτα του γενέθλια.
Η Julie "The Face" Driscoll δεν απέκτησε τη προσωνυμία της άδικα, αφού η ομορφιά της ήταν πράγματι εντυπωσιακή. Το ίδιο όμως εντυπωσιακή ήταν και η φωνή της, που της επιφύλαξε μια μακρά, αλλά όχι σύμφωνη με τις δυνατότητες της πορεία. Γεννημένη στο Λονδίνο 8 Ιονίου 1947 βρήκε το δρόμο της μουσικής μέσω του Giorgio Gomelsky, παραγωγού των Yardbirds, του fan club των οποίων ήταν μέλος. Το στιλ των Laura Nyro και Tim Buckley, αλλά και η όλη pop, avant jazz, folk και rock γκάμα της σηματοδότησαν τις απαρχές της προσωπικής της καριέρας το 1963 με το single"Take Me By The Hand".
Σύντομα όμως παρέκκλινε προς τους Steampacket πλάι στον Rod Stewart και στον Brian Auger, με τov οποίο ακολούθως συνέχισε στο πλευρό των Trinity, κυκλοφορώντας τον δίσκο "Open" (1968). Την επόμενη χρονιά έκανε το σόλο ντεμπούτο της, με το οποίο άφησε κατά μέρος την pop για χάρη της progressive και της jazz, υποβοηθούμενη τόσο από μέλη των Soft Machine, Blossom Toes και Nucleus όσο και από το μετέπειτα σύζυγο της Keith Tippett.
Η καλύτερη στιγμή της όμως υπήρξε το άλμπουμ "Sunset Glow" 1974 με folk jazz αποχρώσεις. Έπειτα από δεκαετή και πλέον απραξία επέστρεφε το 1991 δυναμικά στα δρώμενα, χωρίς να στρέψει προς το μέρος της τα φώτα της δημοσιότητας.
Ps. Rip from cd with bonus tracks
Taste :
Brian Auger & The Trinity with Julie Driscoll - Black Cat
Brian Auger & The Trinity with Julie Driscoll - Season Of The Witch
Ο Jose Feliciano γεννήθηκε τυφλός τον Σεπτέμβριο του 1945 στο Puerto Rico. Ήτανε ένα από τα 11 αγόρια μιας φτωχής οικογένειας η οποία μετανάστευσε στην νέα Υόρκη όταν ήταν 5 ετών. Από πολύ μικρή ηλικία έδειξε το ταλέντο του στη μουσική. Δάσκαλοι του ήταν οι δίσκοι οπου ακούγοντας τους έκανε πρακτική για 14 ώρες τουλάχιστον. Ξεκίνησε παίζοντας γνωστά κομμάτια με δικό του όμως προσωπικό στυλ έχοντας επιρροές από την αμερικανική jazz. Πολύ γρήγορα έγινε το teen idol εκείνης της εποχής,διάσημος στην Νότια και Κεντρική Αμερική στο Μεξικό και στην Καραϊβική. Στα 23 του είχε ήδη προταθεί για 5 Grammy και είχε κερδίσει τα 2 για το άλμπουμ του "Feliciano", το οποίο το ηχογράφησε σε 4 γλώσσες.
Το Hi-Heel Sneakers ανήκει στον Tommy Tucker 1963. Πρόκειται για ένα κομμάτι που έχει διασκευαστεί πάρα πολλές φορές από Beatles,Rolling Stones,Chuck Berry, Stevie Wonder,Searchers,Sammy Davis Jr., Janis Joplin, Buddy Guy & Junior Wells, Tom Jones, John Lee Hooker, Pharoah Sanders είναι μερικές απ αυτές. Μια ακόμα κορυφαία των Who στη ταινία Quadrophenia. Εδώ ο Jose το διασκευάζει σε ενα latin jazz δείχνοντας μας στα 23 του χρόνια τις jazz καταβολές του.
Οσο για το Hitchcock Railway ο Jose το απογειώνει με το hammond τα πνευστά τα
bongos και την ερμηνεία του κάνοντας το ενα soul groovy διαμάντι.Μερικά
χρόνια αργότερα 1970 διασκευάζεται και απ τον Joe Cocker.
Γεννήθηκε στις 31 Αυγούστου του 1945 στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας και ήταν γόνος οικογένειας που είχε παράδοση στα blues. Εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 του για να φτιάξει τους Them, με τους οποίους στα 19 του είχε την πρώτη μεγάλη επιτυχία με το "Gloria", ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια του λευκού r&b. Πιστοποιώντας ήδη από τότε τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν το cult αίνιγμα που είναι σήμερα, ο Van Morrison από την πρώτη στιγμή φάνηκε να εμφυσήσει τον ποιητικό λυρισμό των στίχων του σε blues, jazz, rock 'η' roll και κέλτικους παραδοσιακούς ρυθμούς με ευαίσθητα, γλυκόπικρα τραγούδια που έχουν την αυρα του κλασικού. Η βραχνή φωνή του με το ερμηνευτικό εύρος, την εκφραστικότητα και την ορμή της τίμησε το είδος όσο και αυτή του Eric Burdon.
To 1967 άφησε τους δημοφιλείς Them για να ακολουθήσει σόλο καριέρα, στα πλαίσια της οποίας κυκλοφόρησε τα άλμπουμ "Blowin' Your Mind!" (1967) "Astral Weeks" (1968), "Moondance" (1970), "Common One" (1980) και αργότερα τα "Poetic Champions Compose" (1987), "Avalon Sunset" (1989) και "Enlightenment" (1990). Αλλά και σε νεότερες κυκλοφορίες του, όπως το "The Healing Game" (1997), το "Back On Top" (1999) και το "What's Wrong With This Picture?" (2003), ο Ιρλανδός καλλιτέχνης φάνηκε να διανύει την πλέον ώριμη φάση της καριέρας του, βγαίνοντας κερδισμένος από τις δημιουργικές διαδρομές και τις αναμετρήσεις δεκαετιών και φανερά ανανεωμένος τόσο συναισθηματικά όσο και μουσικά. Το 2005 ακολούθησε το "Magic Time", μια επιστροφή στις blues και soul ρίζες των πρώτων ημερών και το 2006 το "Pay The Devil" ένα αφιέρωμα στην country. Οπαδός της παράδοσης αλλά και νεωτεριστής, σταθερός αλλά ποτέ επακριβώς προβλέψιμος μύστης και επιστήθιος φίλος, ο Morrison παρουσιάζει στη μουσική του καραβοτσακισμένα blues, βελούδινη pop, υποβλητική soul, jazz περιπάτους, σφιχταγκαλιάζοντας στίχους που έχουν από μόνοι τους λογοτεχνική αξία. Για πενήντα σχεδόν χρόνια παραμένει ένας από τους πιο επιδραστικούς μουσικούς, όχι μόνο για τη μουσική της πατρίδας του, της Ιρλανδίας, αλλά και για τη διεθνή jazz και rock σκηνή.
Brown Eyed Girl : Σε μια από τις λίγες προσπάθειες που έκανε ο Van Morrison για να δημιουργήσει ένα σινγκλ, μας χάρισε το Brown Eyed Girl. Ένα τραγούδι που αποτελεί κόσμημα της βρετανικής ποπ στη δεκαετία του '60 και αναδύει μια αθωότητα που γρήγορα θα εξαφανιζόταν από την καθημερινή ζωή. Είχε περάσει μόνο ένας χρόνος από την αποχώρησή του από το συγκρότημα των Them, ήταν τότε μόλις 22 ετών, και μας έδινε τα πρώτα δείγματα της λεγόμενης blue-eyed σόουλ.
Taste :
Van Morrison - Brown Eyed Girl (from Blowin' Your Mind!)
Van Morrison - The Way Young Lovers Do (from Astral Weeks)
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ταυτότητας του το αληθινό του όνομα αναφέρεται σαν Λευτέρης Χρυσόγαλος,.,και έχει γεννηθεί το 1939 στην Κωνσταντινούπολη από γονείς μουσικούς οι οποίοι και του μετέδωσαν από μικρή ηλικία το μικρόβιο της τέχνης τους. Στην Ελλάδα αρχικά ξεκίνησε την καριέρα του το '61 παίρνοντας μέρος σε συναυλίες της ΕΡΤ ενώ δύο χρόνια μετά κερδίζει το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης με τη σύνθεση "Πέταξε Ένα Πουλί". Στη συνέχεια συμμετείχε και σε διάφορα διεθνή ανάλογα Φεστιβάλ όπου δέχθηκε θετικές κριτικές για την ερμηνεία του αλλά και βραβεία. Γύρω στο '68 εισβάλει στην αρένα της ελληνικής ποπ σκηνής βγάζοντας αλεπάλληλες επιτυχίες που ήταν βασισμένες κυρίως σε ξένες διασκευές με ελληνικό στίχο όπως τη "Μικρή Ντηλάϊλα", το "Μύλος Η Καρδιά Μου" και δεκάδες άλλες.
Ο Λευθέρης Κογκαλίδης στην εφημεριδα «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ» Δεκέμβριος 1970 γραφει :
Πριν από λίγους μήνες ό Τέρης Χρυσός έκλεισε 12 χρόνια καριέρας στο πεντάγραμμο. Κι' ενώ στα χρόνια αυτά γνωστές αξίες στο χρηματιστήριο του εγχώριου μουσικού γαλαξία ισοπεδώθηκαν από την λήθη, την υπερβολική προβολή ή τα νέα ρεύματα τής μουσικής, ό Τέρης Χρυσός κρατήθηκε και κράτησε χάρη στο ελαφρό ελληνικό και το μοντέρνο τραγούδι. Το είδος αυτό τής μουσικής πού πέρασε τόσο μεγάλη κρίση τα τελευταία χρόνια, λόγω τής εισβολής του λαϊκού τραγουδιού σε όλα τα μέτωπα τής νυκτερινής μας ψυχαγωγίας και τής προβολής του από όλα τα μέσα τής δημοσιότητος, είχε μια φούχτα ανθρώπων πού πίστευαν σ' αυτό και δεν το εγκατέλειψαν. Ανάμεσα σ' αυτούς χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ό Τέρης Χρυσός, πού διαψεύδοντας την παροιμία «Ή σιωπή είναι.. Χρυσός», δήλωσε πρόσφατα: «Αγαπώ το ελαφρό, μοντέρνο τραγούδι. Μ αυτό ξεκίνησα. Χάρη σ' αυτό γνώρισα τις πρώτες μου επιτυχίες και κέρδισα τό πρώτο μου χειροκρότημα. Και θα συνεχίσω να ερμηνεύω αυτό το στυλ της μουσικής. Διότι πιστεύω ότι εκφράζει καλύτερα τον σύγχρονο άνθρωπο, τις σύγχρονες ανησυχίες. Νομίζω ότι ή μοντέρνα μουσική έχει μια οικουμενικότητα και για τον άνθρωπο της εποχής μας πού ταξιδεύει πολύ και παντού, ή μοντέρνα μουσική και το ελαφρό τραγούδι αποτελούν ένα μόνιμο μουσικό φόντο και πλαίσιο τής κοινωνικής και επαγγελματικής δραστηριότητος του, πού τον ξεκουράζει, ψυχαγωγεί και τον προδιαθέτει ανάλογα με την ώρα και τις ασχολίες του».
Δεν φαίνεται να έχει άδικο ό Χρυσός. Διότι σ' αυτή την περίοδο τής κρίσεως ενώ πολλοί συνάδελφοι του καταποντίζονταν κι' αναγκάσθηκαν νά ερμηνεύσουν λαϊκά τραγούδια για να επιβιώσουν, ό Χρυσός όχι μόνον επέπλευσε αλλά κι' έδωσε μιαν από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες των τελευταίων ετών, την πολύ τραγουδισμένη «Μικρή Ντιλάϊλα», πού ξεπέρασε σ' επιτυχία ακόμα και την «Ντηλάΐλα» τού Τομ Τζόουνς. Δεν ήταν, όμως το μόνο τραγούδι του Χρυσού πού άρεσε και αγαπήθηκε, τελευταία. Προηγουμένως είχαν αποδειχθεί «μπεστ σέλλερς» τα τραγούδια του:« Μύλος ή καρδιά μου», «Ή σκέψις μου», «Κορίνα», «Ηταν μιά οπτασία», «Ή ωραία Ελένη», «Ό άνδρας κλαίει μόνον από αγάπη» και παλαιότερα είχαν ψιθυριστεί οι δημιουργίες του : «"Αν θα ρθης», «Αστέρι μου, αστέρι μου», «Άσπρα φτερά», «Μά είναι αδύνατον», «Νύκτα μου όμορφη», «Πέταξε ένα πουλί», . κ. ά. Και πιο πρόσφατα το όνομα του Τέρη Χρυσού συνδέθηκε με επιτυχίες όπως: «Ποτέ χειμώνας δεν θα ρθή», «Για τον ερωτά σου», «Καρδιά μου είσαι πάλι μοναχή», «Μή μ' αφήνεις αγάπη μου», «Πώς μπόρεσες».
Οι παλιοί φίλοι του ερμηνευτού τής «Μικρής Ντιλαϊλας», πού τον θυμούνται στα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα, όταν τραγουδούσε το «Χότ Ντίγκιττυ», διαπιστώνουν με την ίδια ευχαρίστηση και χαρά, ακόμα και σήμερα, ότι οι φωνητικοί τόνοι του Χρυσού έχουν πάντα μια δροσιά και νεανικότητα, μια δύναμη κι ένα σφρίγος - πραγματικά θαυμαστό - χωρίς προηγούμενο στα μουσικά πράγματα του τόπου μας. , Στο νέο του δίσκο μακράς διαρκείας, ο Τέρης Χρυσός απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό, αυτό πού έχει αγκαλιάσει με αγάπη τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του, τα ρεσιτάλ του σε θέατρα ή στα νυκτερινά κέντρα όπου τραγουδά.
Είναι ένας δίσκος στον όποιο διασταυρώνονται συνθέσεις πού έχουν ανταπόκριση σε κάθε ηλικία. Και πρώτα άπ' όλα οι μεγάλες επιτυχίες του 70: ή διεθνής, πλέον, επιτυχία «Ντιρλαντά» δοσμένη στα γαλλικά (σε διασκευή του Τάκη Αθηναίου), το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ τής Δ.Ε.Θ. «Αδέλφια μου, αλήτες πουλιά» και ή επιτυχία του Μάνου Χατζηδάκη «Ό Μύθος» πού γνωρίζει νέα περίοδο δημοτικότητας. Ακόμα, στο άλμπουμ αυτό υπάρχει μια θαυμάσια - όπως θα συμφωνήσετε - ελληνική απόδοση τού «Α SONG OF JOY» με τον νέο τίτλο «Ύμνος στη χαρά», για την οποία δίκαια υπερηφανεύεται ή MUSIC - BOX πού ετοίμασε τον δίσκο με ενορχηστρωτή τον μαέστρο Τάκη Αθηναίο. Και στα άλλα όμως' τραγούδια τού άλμπουμ θ' άνακαλύψετε - παλιοί και νέοι φίλοι του Χρυσού - μια δροσιά και μια λάμψη, πού δικαιολογεί τον τίτλο του σημειώματος, ότι δηλαδή «Ό,τι λάμπει είναι.... Χρυσός».
Απ τους τέσσερις δίσκους του Χρυσού επιλέγω 4 κομμάτια απ τους δίσκους No2 και No3. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι και τα καλύτερα του γενικότερα. Το flower pop “Ασε με στ όνειρο σου να ζω” το κινηματογραφικό “Πέρασε ο καιρός” απ τον δίσκο No3 το shake “Προϊστορία” και το γκαραζο shake “Για τον έρωτα σου” απ τον δίσκο No2 .
Με αφορμη την εμφανιση του Morrissey στην Αθηνα 5 Δεκεμβριου αναδημοσιευω ενα κειμενο για τους Smiths απ το περιοδικο Zoo τευχος 4 Ιουλιος - Αυγουστος 1997.
Ολοι γνωριζουν πως ο σχηματισμος μια μπαντας ειναι ένα είδος γάμου ανάμεσα στα μέλη της. Ενώ μέχρι πρότινος ο ένας δεν ήξερε καν τον άλλον [και αυτό δεν συμβαίνει πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές], οι μουσικοί είναι αναγκασμένοι από κάποιο χρονικό σημείο και μετά να βρίσκονται για πολλές ώρες της ημέρας με τους συνεργάτες τους, να κάνουν περιοδείες μαζί τους, ορισμένες μάλιστα φορές για αρκετές εβδομάδες ή και μήνες, να ανέχονται τα ελαττώματά τους αλλά και αυτά των φιλενάδων τους και πολλά ακόμη που είναι λίγο ή πολύ γνωστά σε όλους. Ολα αυτά συν οι διαφωνίες σε θέματα που άπτονται της δημιουργικής διαδικασίας είναι αυτά που "τελειώνουν" την κοινή πορεία των συγκροτημάτων και αφήνουν πίσω τους πικρίες, έχθρες αλλά και στενοχώρια στο ανήμπορο να αντιδράσει ακροατήριο τους. Η διάλυση της μπάντας από το Manchester είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας εντυπωσιακής διάλυσης, αν και τα πάντα συνέβησαν γρήγορα, με
κινηματογραφικούς ρυθμούς που άφησαν τις ενδιαφερόμενες πλευρές ανίκανες να κάνουν κάτι για να διορθώσουν την κατάσταση. Μετά λοιπόν την κυκλοφορία του "The Queen Is Dead", οι Smiths είδαν τις μετοχές τους να εκτοξεύονται κατακόρυφα μετατρέποντάς τους από μια ελπιδοφόρα pop μπάντα της Βρετανίας σε μία από τις βασικότερες δυνάμεις και ποιοτικότερες μονάδες της χώρας. Τα τραγούδια τους, που κυκλοφορούσαν σε singles, βρίσκονταν μόνιμα μέσα στους πίνακες επιτυχιών, το ίδιο φυσικά και τα albums, οπότε το μόνο που έμενε να κάνουν ήταν να κατακτήσουν και τον υπόλοιπο κόσμο, μια και η Μεγάλη Βρετανία βρισκόταν ήδη στα πόδια τους και τους βοηθούσε να αναδειχθούν σε ένα νέο μεγαλύτερο-από-τη-ζωή συγκρότημα. Ο Morrissey υπαγόρευε μέσω των στίχων του τον τρόπο ζωής της τότε βρετανικής νεολαίας, καθοδηγούσε την ιδεολογία της και σχηματοποιούσε ολόκληρο το κοινωνικό και αισθητικό της πλαίσιο, ενώ ο Johnny Marr ήταν αυτός που φρόντιζε απ την αρχή ώς το τέλος της ημέρας τους, σε μικρότερο βαθμό το δικό του στιλιστικό μάθημα σε όσους προτιμούσαν να εκπέμπουν ένα χαμηλότερου προφίλ προσωπικό στίγμα.
Οι επομενες κινησεις τους λοιπων ηταν απολυτα προβλέψιμες, αν και τα αποτελέσματα που έφεραν δεν ήταν το ίδιο προβλέψιμα. Κατ' αρχήν το συγκρότημα αποφάσισε να ηχογραφήσει ένα μονάχα album ακόμα για την ανεξάρτητη εταιρεία Rough Trade και κατόπιν να μεταπηδήσει σε πολυεθνική και συγκεκριμένα στην ΕΜΙ [η μεταγραφή έγινε τελικά, αλλά η τελευταία δεν ευτύχησε να δει album από τα χεράκια των τεσσάρων Μανκουνιανών]. Η δεύτερη ζωτικής σημασίας κίνησή τους ήταν η πρόσληψη του έμπειρου αλλά και νεαρού Ken Friedman στη θέση του manager, ενός αμερικανού ποντικού της μουσικής βιομηχανίας που ήταν φανερό ότι μπορούσε να τους βοηθήσει να πολλαπλασιάσουν το ακροατήριο τους αλλά και τα νούμερα στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Ο Marr δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες έναν τέτοιον άνθρωπο, όχι το ίδιο όμως και ο Morrissey, ο οποίος έσπευσε αμέσως να του κάνει μια παρουσίαση του δύστροπου χαρακτήρα του με το να μην παρουσιαστεί στα γυρίσματα ενός video clip, όπου είχε κοστίσει αρκετά χρήματα για να προετοιμαστεί το γύρισμα του. Ο Friedman ανακάλυψε ότι στο group υπήρχαν δύο αντιμαχόμενες πλευρές, δύο ασυμβίβαστα "υπέρ-εγώ": "Ο Johnny ήθελε να κάνει περιοδείες, να γυρίζει videos καινά κάνει τα πάντα που περνούσαν από το χέρι του για να γίνει γνωστό το όνομα του συγκροτήματος, ο Morrissey όμως το αντίθετο. Ο Morrissey δεν ενδιαφερόταν το αν θα παίξει ποτέ στο Wembley, ο Johnny ήθελε απεγνωσμένα. Ο Johnny ένιωθε πως είναι ένα σπουδαίο group που θα έπρεπε να παίζει μπροστά σε ανθρώπους. Ηθελε ακόμα να βγάζει χρήματα για να χτίσει ένα μεγαλύτερο studio και να αγοράσει περισσότερες κιθάρες. Επρόκειτο για μια τυπική διχοτόμηση στον κόσμο του rock 'n' roll. Πολλά συγκροτήματα έχουν αυτή τη διχογνωμία". Η απέχθεια όμως του Morrissey για την τακτική του Friedman ήταν κάτι που έβρισκε αντίθετο τον Marr και αυτός ήταν ίσως ο λόγος που ράγισε το γυαλί σας σχέσεις των δύο εγκεφάλων των Smiths. Ο Marr δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να επιστρέψει στις παλιότερες, ερασιτεχνικές πρακτικές του ανεξάρτητου κυκλώματος, αλλά να συγκεντρωθεί στη μουσική του γνωρίζοντας ότι πίσω του βρίσκεται μια καλό λαδωμένη μηχανή, έτοιμη να την προωθήσει με σωστό τρόπο σία διψασμένα για καλή μουσική αφτιά του pop ακροατηρίου.
Παρα τις τεταμενες σχεσεις ματαξυ των δυο, το συγκροτημα μπαίνει στο studio για να ηχογραφήσει το τελευταίο του album για τη Rough Trade, όπως όφειλε σύμφωνα με το συμβόλαιο του. Το αποτέλεσμα αποδείχθηκε εξαιρετικό, ένα κύκνειο άσμα αντάξιο του ονόματος των Smiths, και αυτό συνέβη επειδή το "Strangeways Here We Come" έμεινε ανεπηρέαστο από τις κόντρες και τους αποτρεπτικούς παράγοντες που καιροφυλακτούσαν έξω από τους τοίχους του studio. Παρ' όλα αυτά, κάτι στην όλη ιστορία δεν πήγαινε καλά στον Marr, ένιωθε ότι οι Smiths ήταν ένα περιοριστικό όχημα που δεν του επέτρεπε να εκφράσει μουσικά όλα όσα θα ήθελε - την αγάπη του, για παράδειγμα, για τη funk μουσική και για ονόματα σαν τους Sly & The Family Stone ή τους Fatback Band. Εξέφρασε λοιπόν την άποψη στον Morrissey η μπάντα να πάψει προσωρινά ή ακόμη και μόνιμα τη λειτουργία της και ο τελευταίος, όπως και τα υπόλοιπα μέλη του group [Andy Rourke μπάσο και Mike Joyce τύμπανα], εξέλαβε το μήνυμά του σαν ένα σημάδι κούρασης που θα εξαφανιστεί μετά από μια περίοδο διακοπών. Η πρόταση του Marr βρήκε αντίθετους τους υπόλοιπους τρεις Smiths και από εκεί και πέρα τίποτε δεν μπορούσε να αποκαταστήσει τις μέχρι πρότινος καλές μεταξύ τους σχέσεις.To μισούσα αυτό το κομμάτι", λέει ο Marr, εν έφτιαξα συγκρότημα για να παίζω τραγούδια της Cilia Black. Αυτό το κομμάτι μαζί με το "Golden Lights" της Twinkle αποτελούν τα δύο χαμηλότερα σημεία στη δισκογραφική μας καριέρα και δεν αξίζουν τη θέση τους δίπλα στο δικό μας υλικό".
Ο Morrissey επέμεινε να ηχογραφήσουν κάποια τραγούδια για τη δεύτερη πλευρά του single "Girlfriend In A Coma " και τότε ήταν που ο Marr ένιωσε στους ώμους του αφόρητη την πίεση να ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη πορεία του συγκροτήματος, μια πορεία που δεν του επέτρεπε την παραμικρή παρέκκλιση από τα συνηθισμένα, την οποιαδήποτε προσωπική παρέμβαση σε κάτι που στο κάτω κάτω υποτίθεται ότι έπρεπε να ελέγχει ο ίδιος. Το ποτήρι ξεχείλισε με την πρόταση του Morrissey να διασκευάσουν το κομμάτι τής Cilia Black "Work Is A Four Letter Word". "
Στη συνεχεια ο Marr πραγματοποιει αυτο που είχε προειδοποιήσει ότι θα έκανε: πήρε το αεροπλάνο για το Los Angeles και εκεί, εκτός από τις πολυπόθητες διακοπές, έπαιξε κιθάρα στο album των Talking Heads "Naked" Εν τω μεταξύ πίσω στη Βρετανία οι φήμες για τη διάλυσή τους έδιναν και έπαιρναν, ωστόσο ο Morrissey έκανε ότι μπορούσε για να τις αρνηθεί, αφού ούτως ή άλλως τίποτε δεν ήταν οριστικό, υπήρχε κρυφά σε όλους η ελπίδα ότι με την επιστροφή του όλα θα επανέρχονταν στην αρχική θαυματουργή μορφή τους. Τις φήμες αυτές πάντως σκέφτηκε να εκμεταλλευτεί το New Musical Express, το οποίο στο τεύχος του με ημερομηνία 1 Αυγούστου 1987 ανακοινώνει χωρίς ενδοιασμούς και ερωτηματικά ότι οι Smiths διαλύονται. Επικαλούμενο πηγές τόσο από το Λονδίνο όσο και από το Manchester το ΝΜΕ παρουσίαζε τη διάλυση επικεντρώνοντας την προσοχή στα εξής σημεία: Ο Marr είπε σε φίλους του στο Manchester ότι αυτός και ο Morrissey δεν είναι πια φίλοι και πως έχει βαρεθεί το φέρσιμο του τραγουδιστή σαν εγωκεντρικός αστέρας. Είπε ακόμη ότι η συνεργασία μεταξύ τους έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα. Ο Morrissey δεν είναι ευχαριστημένος με την παρέα του Marr, που παίζει τον ήρωα της κιθάρας με τη συμμετοχή του σε δίσκους του Keith Richard, του Bobby Womack και του Bryan Fenry. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν όταν ο Marr διέκοψε τις ηχογραφήσεις του δίσκου των Smiths για να μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και να ηχογραφήσει μαζί με τους Talking Heads, χρησιμοποιώντας μάλιστα χρήματα της Rough Trade για το ταξίδι. Ανθρωποι του κύκλου της μπάντας είπαν ότι ο Morrissey έγινε έξω φρενών και ανακοίνωσε ότι αυτό ήταν το τέλος του group και ότι δεν ήθελε να συνεργαστεί ξανά με τον Marr.
Και συνεχίζει η είδηση με τα λόγια ενός "φίλου του Johnny Marr": "Με εκπλήσσει που ο Τύπος δεν τα γνώριζε όλα αυτά νωρίτερα. Είναι κάτι που ακούγεται εδώ και μήνες, ο Marr και ο Morrissey έχουν να μιλήσουν ο ένας στον άλλον εδώ και 2-3 μήνες και αν το κάνουν, θα αποτελεί συμβιβασμό από τη μεριά τους".
Ο φίλος του Marr δεν ήταν άλλος από τον Dave Haslam, τον ανταποκριτή του ΝΜΕ στο Manchester, ιδιοκτήτη της Playtime Records και d.j. της περιοχής και του Hacienda, ο οποίος ήταν αυτός που επιβεβαίωσε τις φήμες που είχαν φθάσει στα αφτιά του εκδότη της εφημερίδας και του χάρισε με τον τρόπο αυτόν μια αποκλειστική είδηση, που σίγουρα πούλησε πολλά φύλλα τη συγκεκριμένη εβδομάδα. Η ζημιά όμως που έγινε στις σχέσεις μεταξύ των μελών του group ήταν ανεπανόρθωτη. Το ΝΜΕ τα κατέστρεψε όλα. Είναι σοβαρά υπεύθυνο για τη διάλυση των Smiths. Ημουν εξαγριωμένος μαζί τους. Εξέθεσαν το φέρετρο όσο το πτώμα δεν είχε ακόμη παγώσει. Ημουν τραυματισμένος και η στάση τους δεν βοήθησε καθόλου. Δημοσίευσαν πολλά ψέματα για τον Johnny και εμένα και ξαφνικά τα γεγονότα μάς ξεπέρασαν. Η φήμη μετατράπηκε σε αλήθεια. Αλλά αν όλοι παρέμεναν σιωπηλοί, τα προβλήματα θα μπορούσαν να είχαν λυθεί μεταξύ μας".
Το αρχικό τους σχέδιο να αρνηθούν τη διάλυση μέχρι να περάσει κάποιο χρονικό διάστημα ώστε μετά η είδηση να μην αποτελεί "είδηση" [κατά τα πρότυπα των Police] ναυάγησε και αυτό ήταν κάτι που ο Morrissey δεν το συγχώρησε ποτέ στο ΝΜΕ [όχι ότι αρνήθηκε ποτέ τα εξώφυλλα τους, αν και μετά την εμφάνιση τον σε μια συναυλία τυλιγμένος με μια βρετανική σημαία ο Morrissey κατηγορήθηκε ως υπερεθνικιστής και ρατσιστής και από τότε δεν ξανα δημοσιεύτηκε κείμενο που να τον αφορά ως καλλιτέχνη]. Δήλωσε λοιπόν λίγο αργότερα: "
Ο Johnny Marr αντέδρασε αποτελεσματικότερα όταν διάβασε τα νέα στην εφημερίδα. Εκμεταλλευόμενος την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των μελών της μπάντας επικοινώνησε τηλεφωνικά με το ΝΜΕ για να δώσει τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα, τα οποία είχαν μεταμορφωθεί τερατωδώς σε μια ανύπαρκτη πλεκτάνη όπου ο καθένας φαινόταν να είναι ο αδικημένος της υπόθεσης. Βλέποντας τα πράγματα από τη δική τους σκοπιά οι τέσσερις Smiths έδιναν τη δική τους εκδοχή για τα πράγματα και ο Marr ήταν ο μόνος που ανέλαβε να βάλει τα γεγονότα σε μια στοιχειώδη σειρά. Είπε λοιπόν τα εξής: "Δεν υπάρχει κανενός είδους "πικρία " ανάμεσα σε εμένα και στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Τους ξέρω εδώ και πολύ καιρό και τους αγαπώ. Ούτε και υπάρχει καμία αλήθεια στην ιδέα ότι ο Morrissey έχει κάποιο πρόβλημα με την παρέα που κάνω, ως άνθρωπος και ως μουσικός. Είμαστε πολύ διαφορετικά άτομα και ζούμε διαφορετικές ζωές, αλλά όλα αυτά που γράφτηκαν είναι πραγματικά αναληθή. Τέλος, αυτό που γράψατε για εμένα - ότι χρησιμοποίησα χρήματα της δισκογραφικής εταιρείας για το ταξίδι μου στην Αμερική - είναι εντελώς λάθος". "Δεν αρνούμαι ότι υπήρχαν ορισμένα προβλήματα σε σχέση με το συγκρότημα και είναι αλήθεια ότι ένα συγκρότημα σαν τους Smiths μπορεί να σου απορροφήσει ολόκληρη τη ζωή και την ενέργεια. Αυτό σίγουρα συνέβη σε εμένα, αλλά ο κύριος λόγος που έφυγα ήταν απλά ότι υπήρχαν πράγματα που ήθελα να κάνω, μουσικά, για τα οποία δεν υπήρχε θέση στους Smiths. Οχι ότι έχω πρόβλημα με αυτά που κάνουν οι Smiths. Το υλικό του νέου μας album είναι φανταστικό, το καλύτερο που έχουμε κάνει ποτέ. Είμαι πραγματικά περήφανος γι' αυτό. Αλλά υπάρχουν πράγματα που θέλω να κάνω, τα οποία μπορούν να συμβούν μόνο εκτός των Smiths". [...] "Δεν θέλω να γίνω υπερβολικά συναισθηματικός για τον χωρισμό, αλλά είμαι πραγματικά περήφανος για όλα όσα έχουν κάνει και καταφέρει οι Smiths και από αυτή την άποψη λυπάμαι πραγματικά, ειδικά για τους οπαδούς της μπάντας που πάντοτε ήταν εξαιρετικοί. Από την άλλη, ανυπομονώ να κάνω καινούρια πράγματα και να ακούσω τι θα κάνει στη συνέχεια ο Morrissey. Πιστεύω ότι η αλλαγή θα του κάνει καλό, το ελπίζω τουλάχιστον. Σε τελική ανάλυση πάντως, τα πράγματα που με έκαναν ευτυχισμένο κατέληξαν να με κάνουν δυστυχισμένο και έτσι ήμουν αναγκασμένος να φύγω ".
Στην ερώτηση αν ο Morrissey σκοπεύει να συνεχίσει με το όνομα The Smiths και με νέο κιθαρίστα, ο Marr φάνηκε εξαιρετικά ψύχραιμος: "Φαντάζομαι ότι κάτι τέτοιο θα είναι μπλεγμένο σε ένα σωρό νομικές διαδικασίες".
Η απάντηση του Morrissey σε όλα αυτά ήταν λακωνική αλλά, όπως πάντα, περιεκτική: "ένιωσα εντελώς προδομένος επειδή για εμένα οι Smiths αποτελούσαν μια τρομακτική συναισθηματική επένδυση. Είχα δώσει τόσο μεγάλο μέρος του εαυτού μου στο group και ξαφνικά από μια ηλίθια ιδιοτροπία τα πάντα καταστρέφονται. Αυτό το βρήκα πολύ άδικο".
Ειναι πραγματικα κριμα που ενα τοσο σημαντικο group χάθηκε κάτω από τόσο άδοξες συνθήκες, αν και κάτι τέτοιο περιμένει κανείς όταν στην εικόνα βρίσκονται δύο τόσο μεγάλες και ασυμβίβαστες προσωπικότητες. Τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο κωμικά όταν την επόμενη εβδομάδα το ΝΜΕ δημοσίευσε την είδηση "φήμη και πάλι στην ουσία" ότι οι Frankie Goes To Hollywood ζήτησαν από τον Morrissey να αντικαταστήσει τον Holly Johnson, που είχε μόλις φύγει. Ενας εκπρόσωπος του συγκροτήματος όμως έδωσε την αποστομωτική απάντηση: "Δεν θα θέλαμε ποτέ τον Morrissey στο συγκρότημα, δεν μας αρέσουν καν οι Smiths. Οποιος είπε ότι τον πλησιάσαμε για να γίνει μέλος μας έχει μια πολύ ζωηρή φαντασία και καθόλου κοινή λογική. Θέλουμε κάποιον που να μπορεί να τραγουδάει καλά και να γράφει καλούς στίχους.
Αν είναι ποτέ δυνατόν να εκτοξεύει κανείς τέτοιου είδους ειρωνικά σχόλια στον βασιλιά της ειρωνείας, στον άρχοντα της χλεύης, μία από τις πιο φαρμακερές πένες της Βρετανίας. Βέβαια ο Morrissey πήρε την καλύτερη εκδίκηση από τη στιγμή που ακόμη μας απασχολεί με τα καμώματα του ενώ οι Frankies επέστρεψαν γρήγορα από εκεί που ήρθαν. Οσο για τον άλλο της παρέας, τον Johnny Marr, ακούμε από καιρό σε καιρό νέα του με τους Electronic
αλλά και τις σπάνιες πλέον session δουλειές του. Τέλος, τους υπόλοιπους δύο της παρέας, τον Andy Rourke και τον Mike Joyce, τους συναντήσαμε σε μια αίθουσα δικαστηρίου μαζί με τους δύο προαναφερθέντες [η χειρότερη επανασύνδεση των Smiths πον θα μπορούσαμε να δούμε], από την οποία αποχώρησαν ανταλλάσσοντας ξανά σκληρούς χαρακτηρισμούς και στην περίπτωση του Joyce, ένα εκατομμύριο λίρες περισσότερες στην τσέπη από δεδουλευμένα που του οφείλονταν από άδικα συμβόλαια. Η υπόθεση της διάλυσης των Smiths όσο την σκαλίζεις βρωμάει και παρ' ότι κάναμε καλά που την θυμηθήκαμε, καλά επίσης θα κάνουμε και να την ξεχάσουμε. Ας επιστρέψουμε λοιπόν στη δισκογραφία τους και ας προσπαθήσουμε για πολλοστή φορά να ανακαλύψουμε τι ακριβώς είναι αυτό που την κάνει τόσο μαγική και αξεπέραστη. Μανος Μπουρας
Taste :
Electronic - Tighten Up
The Smiths - What Difference Does It Make?
The Smiths - Ask
The Smiths - William Is Really Nothing
The Smiths - Please, Please, Please, Let Me Get What I Want
Η "Κιμ Μπάσιντζερ" της Ελλαδος γεννήθηκε στην Αθήνα.Μητέρα της είναι η ζωγράφος Φανή Κουκούρα-Φίλου.
Η Μαρία είναι απόφοιτη της δραματικής σχολής Γρηγόρη Μασσαλά, έκανε χορό στην σχολή χορού Key Holden και σπούδασε το τραγούδι στη σχολή Κώστα Κλάβα.
Από το 1988 έως και το 1990 τραγούδησε στο Λονδίνο.
Ηταν ηθοποιός βιντεοκασετών των 80's, και μάλιστα είχε παίξει σε περισσότερες απο δεκαπέντε ελληνικές ταινιες β' κατηγορίας , πέντε σειρές και έχει στο ενεργητικό της πέντε προσωπικούς δίσκους.
Η πρώτη ταινία που εμφανίστηκε ήταν το "Ερωτικη Υπερενταση" (1977) η αλλιως "The Mark". Δυο χρονια αργοτερα πρωταγωνιστει στη ταινια "Ήταν κάποτε παρθένες" (1979) του Όμηρου Ευστρατιάδη, ή αλλιώς "Σεξ και αρχαιοκαπηλία" ή "Ερωτική Τελετή" ή "Επικίνδυνα Αισθήματα" ή "The Ceremony".
Στη version με τον τίτλο " Σεξ και αρχαιοκαπηλία" βεβαιώνεσαι ότι
στις soft σκηνές όπου συμμετέχει τουλάχιστον η Κώνστα είναι 100%
πραγματικές. Στη σκηνή όμως με τον Στέφανο (Χρήστος Νομικός) στην οποία η Κώνστα δεν διστάζει να προσφέρει ακόμα και
τον πισινό της οι απόψεις διίστανται.Το σκριπτ στη συγκεκριμένη σκηνή είναι η πετσέτα. Απο κει και πέρα...... το αφήνω σε εσάς.
Μαρία Κώνστα ήταν
ηθοποιός βιντεοκασετών των 80's, και μάλιστα είχει παίξει σε
περισσότερες από 20 ταινίες β' κατηγορίας. Πηγή: www.lifo.gr
Μαρία Κώνστα ήταν
ηθοποιός βιντεοκασετών των 80's, και μάλιστα είχει παίξει σε
περισσότερες από 20 ταινίες β' κατηγορίας. Πηγή: www.lifo.gr
Η Μαρία έχει ασχοληθεί επίσης, με τη συγγραφή και την ζωγραφική, χωρίς να παραμελεί την αγάπη της για τη μαγειρική.
Τραγούδησε δίπλα σε μεγάλες μορφές του ελληνικού τραγουδιού οπως τον Στράτο Διονυσίου, την Βίκυ Μοσχολιού, τον Γιώργο Ζαμπέτα,τον Σταμάτη Κόκοτα, Θέμη Αδαμαντίδη, Ηλία Κλωναρίδη, την Βάσω Κυριαζή, τον Δημήτρη Ψαριανό, τον Πασχάλη Τερζή, τον Βασίλη Καρρά, τον Γιώργο Μαζωνάκη και Στέλιο Ρόκκο.
Never issued in the United States, Asha Puthli's second album, Devil Is
Loose, is a masterpiece of snakey, spaced-out soul and pre-mainstream
disco. Produced and recorded by Euro soul kings Dieter Zimmerman and
Dave Virgin King (who, along with Puthli, wrote all the tracks here),
this title stands head and shoulders over her debut for its consistently
deep soulful groove and lush arrangements.
That's not to say there
isn't any funk here; the five-and-a-half minute "Space Walk" is a
classic break track and showcases Puthli's vocals in the same class and
range of Sylvia Robinson or Minnie Ripperton. She makes full use of her
remarkable range and emotes from the hip on the title track, the gritty
funk of "Flying Fish," and on the pop soul of "Hello Everyone." With
glissando strings shimmering and hovering above the mix and compressed
guitar riffs, Zimmerman knew how to extract the maximum from his
production dollar. Nowhere is this more evident than on "Say Yes," a
weeper with a full choir backing Puthli in an arrangement similar to
those of David Axelrod on Earth Rot. The Devil Is Loose is one of the
more enduring pieces of Euro soul from the '70s, and despite its dated
production techniques, its songs andPuthli's voice stand the test of
time very well.
Groovy, YEAH! A very cool set of instrumental tracks, played by Cal on
vibes, with sweet 60s pop jazz arrangements by Benny Golson. This is
the kind of hip mix of styles that Verve did so well in the late 60s –
and it's got a whirlwind of influences (Latin, bossa, soul jazz), all
blending into a sweet mellow groove.
A classic of what they call 'New Breed R&B' in some quarters, this
has been on just about every Mod want list or set list for yonks now,
and still packs the floors whenever it's played.
Very groovy stuff from the Capitol heyday of the late 60s! The record
ostensibly gives TV star (from "U.N.C.L.E.") David McCallum a chance to
conduct a set of groovy instrumentals – but David Axelrod produced the
album, and HB Barnum did some of the arrangements in the same groovy
style he used on some of his best Capitol work! The record features a
cool Axelrod composition called "The Edge", which is as good as anything
from any of his 3 Capitol albums.
Pacific Northwest isolation mixed with wide-eyed ambition, a strong sense of family and the gift of music proved to be quite the combination for teenage brothers Donnie and Joe Emerson. Originally released in 1979, Dreamin’ Wild is the sonic vision of the talented Emerson boys, recorded in a family built home studio in rural Washington State. Situated in the unlikely blink-and-you-missed-it town of Fruitland and far removed from the late 1970s punk movement and the larger disco boom, Donnie and Joe tilled their own musical soil, channeling bedroom pop jams, raw funk, and yacht rock.
Spurred on their high school’s music program, Donnie and Joe received a further push from their lifelong farmer father, who drew up a contract stating that he’d support his sons lofty ambitions with their very own recording studio as long as they focused on original material, sage advice for a man with zero experience in the music business. After taking out a second mortgage to help cover costs, Don Sr. also built his children a 300-capacity concert hall (dubbed Camp Jammin’) replete with ticket booth, stage, and fully functioning snack bar. The only problem was that the projected audience never quite materialized, despite a prime time TV profile entitled “The Rock And Roll Farmers” from nearby Spokane, Washington. Even the Emerson brother’s school pals were nonplussed at their privately pressed long player; hand distributed to local music stores, but not as far as Seattle, five hours away from their rural home. Somewhat rejected by the muted response, but never surrendering, both Donnie and Joe continued down a musical path and are still active as performers today.
This rare slice of bedroom-funk gets the usual Light In The Attic treatment with newly remastered audio, detailed liner notes, and expanded original album art with loads of photos from the Emerson’s collection. Be sure to also check out the short documentary (above), Rock and Roll Farmers.by lightintheattic
The Music for
'Phaedra' began with the song 'Agapi Mou' (My Love). I had gone to meet
Melina Mercouri for the first time at her home on Academias Street.
Anthony Perkins was also there. Melina said to me: 'This handsome man
here plays my son in the film, that is, the son of my husband, Aegeas.
And I am supposed to fall madly in love with him. That's why I want you
compose the msot romantic, but also the most passionate, song about
love'. Afterwards I went to watch the shooting on the island of Hydra
and experienced the atmosphere of the film at first hand. My next trip
was to Paris, which was also my home, and there I watched the film over
and over with Dassin. I then began to compose the music, at the same
time rehearsing with Melina. I think that it was she who chose to sing
'Rodostamo', because she liked it very much. The studio was in the
western suburbs and I still remember those early morning drives made
difficult by a heavy winter, unusual for Paris.
I had a large symphony
orchestra, a pianist and a Latin American band. I conducted while
warching the scenes on a giant screen. I remember that during the
famous love scene in front of the fireplace, Dassin wanted a romantic
accelerando. As I saw that he was really inspired, I sugegsted that he
conduct, while I sat at the piano. ~ Mikis Theodorakis
One very
happy memory I have the filming of 'Phaedra' was the moment that Mikis
Theodorakis suggested that most of the music for the film should be
played by just two guitars. It was a wonderful idea. Then, as a gift,
he wrote that beautiful song: 'Agapi mou'. ~ Jules Dassin
