Buddy Ace (November 11, 1936 – December 26, 1994)was an American blues singer, known as the "Silver Fox of the Blues." His best known tracks were "Root Doctor" and "Pouring Water on a Drowning Man".
Born James Lee Land in Jasper, Texas, United States,he was raised in Baytown, Texas, and began his singing career by singing gospel in a group that included Joe Tex. He joined up with other blues singers, Bobby "Blue" Bland and Junior Parker, before signing to Duke/Peacock Records in 1955. His hits included "Nothing In the World Can Hurt Me (Except You)", which reached Number 25 in 1966. His second and last hit in the R&B charts was in the following year, "Hold On (To This Old Fool)", which made Number 33.In the late 1960s, he moved to California and continued to perform on live shows. Buddy Ace died of a heart attack aged 58, while performing in Waco, Texas in December 1994.
GANDALF, formerly the RAHGOOS prior to their LP release, appeared at various New York clubs throughout the '60's; such as "The Phone Booth", Scott Muni's "Rolling Stone", "The Electric Circus", Murray the K's "World", and the legendary "Night Owl Cafe" in Greenwich Village. It was there that the RAHGOOS met songwriters Garry Bonner and Alan Gordon who brought the band to the attention of record producers Koppelman & Rubin. K&R signed the band and immediately started work on an album for their newly formed "Hot Biscuit Disc Company" label which was distributed through Capitol. K&R suggested various name changes which did not sit well with the group. However, they ultimately decided to forfeit their name and local fan recognition to appease K&R.
During a gig at the "Rolling Stone", drummer Davey Bauer was passing the time reading Tolkien's "The Hobbit" while the rest of the band went through the ritual of brainstorming a band name. Davey chimed in, "How about "GANDALF AND THE WIZARDS".
That name stuck. The project was delayed after the deal with Capitol fell apart. In the interim, the band lost faith and also dissolved. Subsequently, K&R & Capitol parted ways with the agreement that two more LP's would be released on the Capitol label, and GANDALF was one of them. It was finally released in early 1969, with no band to back it and little promotion. Two songs were penned by guitarist Peter Sando and one, "Can You Travel in the Dark Alone", received a flurry of FM play. The late Allison Steele, "The Nightbird", on WNEW-FM New York, would introduce the song with a lengthy dose of her inimitable psychedelic poetry.
Μέσα από ρεπορτάζ που γράφτηκε το 1971, ανακαλύπτουμε πως υπάρχουν
ζητήματα γύρω από την Ελληνική ποπ – μουσική – σκηνή που είναι
διαχρονικά. Enjoy @ Fractal
Original Italian pressing on RCA ARC label (ALPS 11014), from circa 1970. Seldom heard and obscure session from this cult group! I Pyranas were the Italian equivalent of, say, the Ivan Jullien big band and there is even speculation that the 2 were possibly involved in joint projects?!? The name Jullien appears as a writer on the label and this Lp includes Mohawks style hammond tunes, one of which is called Wake the Monster (complete with funky drum breaks on the intro) that is also the name given to a track on Ivan Jullien's Riviera No 1 Lp! Whatever, I Pyranas really were a funky bunch with a psych jazz / mod jazz sound, blasting horn section and they could also sing! Expect raw hammond solos / clipped funky guitar riffs / tuff drumming / groovy congas / psychedelic soul covers / funky mod tunes et al on here! Great stuff for DJs. (taken from ebay vinyl listings).
A wicked bit of 70s funky fusion from Dizzy Gillespie – recorded with
his old piano player from the 60s, Lalo Schifrin! Lalo arranged,
conducted, and plays plenty of keyboards – giving the album a wicked
groove that's a bit different than some of Dizzy's other 70s work – a
bit fuller and more tightly arranged, but with all that heavy Schifrin
funk firmly in place! The album's almost a blend of Dizzy's work for
the Perception label and some of Lalo's soundtrack grooves – and titles
include the dancefloor stormer "Unicorn", plus "Wrong Number", "Free
Ride", and "Fire Dance".
Label : EMI Value : Μετά τη λήξη μιας συναρπαστικής συναυλίας του ένας φανατικός θαυμαστής του Πουλικάκου δήλωσε γι' αυτόν ότι "ο ίδιος αντιμετωπίζεται από το κοινό του ροκ με την ίδια θερμή ανταπόκριση που γνωρίζει ο Καζαντζίδης στο λαϊκό χώρο". Κι όσο κι αν θεωρηθεί ίσως υπερβολικός αυτός ο χαρακτηρισμός, ωστόσο εμπεριέχει εύστοχα τον μύθο που τον ακολουθεί εδώ και δεκαετίες στο ταξίδι του μέσα στον πνεύμονα της ελληνικής ροκ σκηνής. Γεννημένος το 1942 στην Αθήνα γαλουχήθηκε από νεαρή ηλικία στη φιλοσοφία του ροκ εν ρολ έχοντας την ακουστική του αίσθηση ανοιχτή σε κάθε νέα μουσική πρόταση που άρχιζε να κατακλύζει εκείνη τη περίοδο το χώρο. Η ένταξή του κυρίως σ' αυτόν παρά οι ικανότητες του σαν μπασίστα τον έφεραν το καλοκαίρι του '67 να βαφτίζεται μέλος των ιστορικών MGC, στους οποίους ανέλαβε λίγους μήνες αργότερα καθαρά το πόστο του ερμηνευτή. Στο νέο του ρόλο με το γκρουπ ηχογράφησε μία έξοχη διασκευή του" Foxy Lady" του Jimmy Hendrix αλλά όταν αυτό οδηγήθηκε στη διάλυση στα τέλη της δεκαετίας, ο ίδιος έφυγε για διάστημα ενός περίπου έτους στην Αγγλία. Γύρω στα μέσα του 70 επέστρεψε για να δρομολογήσει την ίδρυση μιας από τις σπουδαιότερες ροκ μπάντες για τα σέβεντυς τους Εξαδάκτυλο. Μετά τη διάσπαση κι αυτού του σχήματος από το οποίο πέρασαν έξοχοι μουσικοί, το 74 επιχείρησε να συστήσει ένα νέο ανάλογο σύνολο τους Αχ-Βαχ, που είχε όμως διάρκεια μόνον λίγων μηνών αφού τα διάφορα προβλήματα που ταλάνιζαν τη σκηνή φάνταζαν αξεπέραστα. Εγκαταλείποντας τα σχέδια πλέον για τη δημιουργία άλλου γκρουπ, ξεκίνησε αυτή τη περίοδο να ηχογραφεί σποραδικά το υλικό που θα κοσμούσε τη πρώτη του σόλο δισκογραφική απόπειρα και η οποία τελικά ολοκληρώθηκε και εμφανίσθηκε στο εμπόριο την άνοιξη του 76. To LP "" στο οποίο συμμετείχε ένα πλήθος εκλεκτών μουσικών με επικεφαλής αυτούς των προηγούμενων σχημάτων του όπως οι Δήμης Παπαχρήστου, Δημήτρης Πολύτιμος, Λάκης Διακογιάννης και Σταμάτης Σπανουδάκης καθώς και οι Γιάννης Κιουρτσόγλου, Παύλος Σιδηρόπουλος, Λουκάς Σιδεράς, Γιάννης Σπάθας και Βασίλης Ντάλλας μεταξύ άλλων, ήταν ποτισμένο με έξοχες"ζαππικές" επιδράσεις, κατέγραφε ρεαλιστικά αλλά και σαρκαστικά το κλίμα της εποχής και δίκαια χαρακτηρίσθηκε ως ένα από τα αριστουργήματα της εγχώριας ροκ σκηνής. Εκτός από τη μουσική του δράση ο Πουλίκας δρομολόγησε και μία παράλληλη κινηματογραφική πορεία που άνοιξε το κύκλο της το 73 με τη συμμετοχή του στο φιλμ "Φόνισσα" του Κώστα Φέρρη και ακολούθησε με τη παρουσία του στις ταινίες "Διαδικασία" του Δήμου θέου το 76, "Χάππυ Νταίη", του Παντελή Βούλγαρη το ίδιο έτος, "Οι Τεμπέληδες Της Έφορης Κοιλάδος" του Νίκου Παπαγιωτόπουλου το 78 και σε δεκάδες άλλες ακόμα. Οι πολλαπλές αυτές δραστηριότητες του θα εμπλουτισθούν το 75 και με μία σειρά εξαιρετικών ραδιοφωνικών εκπομπών στο δεύτερο κρατικό πρόγραμμα που είχαν το τίτλο "Ο θείος Νώντας...". Συγχρόνως στη διάρκεια του ίδιου έτους πήρε μέρος μάλλον τυχαία στην ηχογράφηση του LP "ΕΛΛΑΔΕΞ" των Γιάννη Κιουρτσόγλου και Γιάννη Λογοθέτη, μέσα από το οποίο κυκλοφόρησε και το μοναδικό του σόλο 45άρι το σατυρικό "Πολύ Ωραίο Στυλ", που αναδείχθηκε σαν μία ιδανική πρόταση μέσου των ερτζιανών για ένα δροσερό πρωινό ξύπνημα... Τρία χρόνια αργότερα έζησε ίσως τη πιο δυσάρεστη εμπειρία της ζωής του όταν προφυλακίζεται για ένα εξάμηνο περίπου ως ύποπτος για τον "περίεργο θάνατο" της πρώην συζύγου του αλλά τελικά αθωώνεται με βούλευμα μετά από πολυετή προσωπική δικαστική ταλαιπωρία. Τον Ιούνιο του 79 ο Πουλικάκος μαζί με μία ομάδα επίλεκτων μουσικών δίνει στο χώρο του Β Γυμνασίου του Ζωγράφου μία συναυλία, η οποία δισκογραφήθηκε και αποτέλεσε μία ιστορική κατάθεση για το νέο δυνάμωμα της σκηνής εκείνο τη χρονική στιγμή. Σ'αυτήν μεταξύ άλλων είχε ερμηνεύσει και το αδιαφιλονίκητο του ανκόρ το "Υπάρχω" του Στέλιου Καζαντζίδη αλλά η συγκλονιστική διασκευή δεν εντάχθηκε στο δίσκο για καθαρά τεχνικούς λόγους. Στα 80'ς ο ίδιος σχημάτισε διάφορα βραχύβια σύνολα όπως τους Παραμύθι Χωρίς Όνομα και τα Αδέσποτα Σκυλιά που τον συνοδεύουν στις λάϊβ μυσταγωγίες του. Στην επόμενη δεκαετία εκτός από τις τηλεοπτικές ενασχολήσεις του, στο τομέα αυτό τον βοηθούν πότε μέλη των Απροσάρμοστων κι άλλοτε έμπειροι μουσικοί που τους ονόμασε Πουρόκερς...... Τον Σεπτέμβριο του '97 στα πλαίσια των εκδηλώσεων της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης "Θεσσαλονίκη '97", θα επανασχηματίσει τους μυθικούς MGC μαζί με τον Δημήτρη Πολύτιμο και θα εμφανισθούν στο "Nostalgia - Party" που πραγματοποιήθηκε στη πλαζ Αρετσού της Καλαμαριάς. Ωστόσο όλη αυτή τη χρονική περίοδο το πολυαναμενόμενο δεύτερο στούντιο LP του δεν εκδόθηκε ποτέ εξ αιτίας διαφόρων αιτιών σύμφωνα με τις φήμες, επιτείνοντας όμως έτσι τον μύθο που περιβάλει αυτόν τον βετεράνο του ελληνικού ροκ.By N. Δηματατης P.s 1 Check Δημητρης Πουλικακος Μαης του 68
The Cardinals were formed in December 1994 with the following members: Michalis Nezis - guitar, Vasilis Nezis - bass, Dimitris Beleniotis - vocals/guitar/drums and Andreas Paparousos - organ. They started playing mainly covers of classic as well as obscure garage standards. They also had some original compositions, as a first evidence of their creativity. A few months later they made their first public appearance to the legendary local AN Club.
In the summer of 1996 they released their first 7" EP through Golbin Records (which later became Action Records). The tracks on this EP lean towards the groovy side of the 60s garage rhythms. More live appearances, both inside and outside Athens, followed the release of the EP, making the name of the band known to a wider audience in the Greek scene. Meanwhile the band got more confidence to fill it's set with original compositions, leaving aside the covers. Their sound turned to more moody melodies and shake rhythms, clearly showing the band's great talent.
Arround the end of 1996 two new members came: Christos Pierros on bass and Sotiris on drums. This new line-up gave more strength to the band's repertoire and helped them make more dynamic shows. In the spring of 1997 the Cardinals released their debut LP through Action Records, clearly bringing forth the moody melodies of the group.
The Cardinals managed to gain the recognition among the people who love 60s inspired music, both inside and outside Greece, because of their songwriting abilities and authenticity.
Η Έρρικα και η Μαργαρίτα Μπρόγιερ υπήρξαν ένα από τα καλύτερα και
δημοφιλέστερα ντουέτα στην νυχτερινή Αθήνα της δεκαετίας του ’60.
Εμφανίστηκαν σε πολλές Ελληνικές ταινίες της εποχής δίνοντας μ” αυτό τον
τρόπο το στίγμα τους για το πώς διασκέδαζαν οι νέοι. Το συγκεκριμένο
single κυκλοφόρησε το 1965 από τη δισκογραφική εταιρεία Philips και οι
δύο «πλευρές» του εμφανίζονται στην ταινία «Teddy Boy αγάπη μου» του
Γιάννη Δαλιανίδη, σε μια συμπαραγωγή των Θ. Δαμασκηνός – Β. Μιχαηλίδης
και της Φίνος Φιλμ, της ίδιας χρονιάς. Η Έρρικα υπήρξε παντρεμένη με τον
ηθοποιό Κώστα Βουτσά και γι” αυτό τα «ναζάκια» του ηθοποιού, που
διακρίνουμε κατά την άφιξή της στην πίστα, τη στιγμή που αρχίζει το
«Little Kiss», της πρώτης πλευράς, ίσως ένα από τα πιο ολοκληρωμένα
κομμάτια της εγχώριας pop σκηνής, με τη συνοδεία των Charms, στην
κινηματογραφική του, αλλά και τη studio version. Τα κομμάτια έγραψε αλλά
και σύνθεσε ο Μίμης Πλέσσας.
Οι Μπρόγιερ δεν είχαν τραγουδήσει πολλά κομμάτια στα Αγγλικά και για να
γίνουμε πιο σαφείς, εκτός του συγκεκριμένου ακόμη ένα, το «My Boy
Lollipop». Στη δεύτερη πλευρά, το «Teddy Boy’s shake» που ακούγοντάς το
πάντα θα μας έρχεται, σαν εικόνα, η σκηνή όπου ο Κ. Βουτσάς με την Ζ.
Λάσκαρη μπαίνουν σε κάποιο club της συμπρωτεύουσας και τα “δίνουν”
κυριολεκτικά και βέβαια άξιο προσοχής οι χορευτικές φιγούρες της
μελαχρινής κοπέλας, στην άκρη αριστερά της πίστας, αλλά και η ατάκα:
“Παιδιά, στην άκρη, solo ο Άρης και η ντάμα του!’.
Οι Μπρόγιερ δεν είχαν τραγουδήσει πολλά κομμάτια στα Αγγλικά και για να
γίνουμε πιο σαφείς, εκτός του συγκεκριμένου ακόμη ένα, το «My Boy
Lollipop». Στη δεύτερη πλευρά, το «Teddy Boy’s shake» που ακούγοντάς το
πάντα θα μας έρχεται, σαν εικόνα, η σκηνή όπου ο Κ. Βουτσάς με την Ζ.
Λάσκαρη μπαίνουν σε κάποιο club της συμπρωτεύουσας και τα “δίνουν”
κυριολεκτικά και βέβαια άξιο προσοχής οι χορευτικές φιγούρες της
μελαχρινής κοπέλας, στην άκρη αριστερά της πίστας, αλλά και η ατάκα:
“Παιδιά, στην άκρη, solo ο Άρης και η ντάμα του!’.
E. & M. Μπρόγιερ – Little Kiss
M. Πλεσσας – Teddy Boy Shake
Συνειρμικά αν το πάρουμε, τα κομμάτια που ανακαλούνται στη μνήμη μας
όταν μιλάμε για ελληνικό κινηματογράφο στα sixties είναι αρκετά. Δύο
τρία απ” αυτά όμως ξεσηκώνονται αμέσως από την ασπρόμαυρη ή έγχρωμη
οθόνη του συνειδησιακού λαβυρίνθού μας. Μεταξύ αυτών και ένα από τα
καλύτερα θέματα το «Crazy Girl / 007 Shake» με τα δύο κομμάτια να
περιλαμβάνονται σε δύο διαφορετικές ταινίες. Το μεν «Crazy Girl» στο
«Θαλασσιές Οι Χάντρες» (Φίνος Φιλμ 1967) και το δε «007 Shake» στο
αρχικα στα «Ο Ξυπολητος Πριγκηψ» (Φίνος Φιλμ 1966) και αργότερα στο
«Μαριχουάνα Στοπ» (Φίνος Φιλμ 1971). Και αυτα τα δύο οφείλουν την ύπαρξη
τους στον Μίμη Πλέσσα. Χιλιοπαιγμένο χιλιοτραγουδισμένο μα πάνω απ” όλα
χιλιοειδωμένο το «Crazy Girl» ακούγεται από την αιθέρια φωνή της Νέλλης
Μάνου ενώ το all girl group της Ζωής Λάσκαρη παίζει play-back επί
σκηνής τον τόσο απλό μα ξεσηκωτικό shake ρυθμό.
«Οι θαλασσιές οι χάντρες»
Κοφτά κιθαριστικά ακόρντα, τα τύμπανα να δίνουν το ρυθμό κι ένα
βιμπράφωνο να παιχνιδίζει ανέμελα με την farfisa κάπου σ” ένα υπόγειο
club της Πλάκας. Το συγκεκριμένο εκτός από τη δισκογραφική Zodiac
κυκλοφόρησε και από την Philips, σε δύο εκτελέσεις, όπου η μία είναι
λίγο πιο αργή σε ρυθμό, όμως με διαφορετικό flip side με τη φωνή της
Αλέκας Κανελλίδου (πάλι στη Philips), που σε μια συνέντευξή της
υποστήριξε ότι η δική της φωνή είναι εκείνη που ακούγεται στην ταινία.
Το «007 shake» άλλο ένα instro shake-άκι απ” αυτά που ανασύρουν αμέσως
στη μνήμη μας τον αείμνηστο Β. Σειληνό και τις groovy dance φιγούρες του
στο «Ο Ξυπολητος Πριγκηψ» ενω ανοίγει το 1971 την ταινία «Μαριχουάνα
Στοπ» με τη χορευτική παρέα του Σειληνού να χορεύει σε κάποιο Πλακιώτικο
στενό καθώς ο ρυθμός της κιθάρας απογειώνεται από τα πνευστά.
Όνειρα από celluloid και βινύλιο…
Αλέκα Κανελλίδου – Crazy Girl
M.Πλεσσας – 007 Shake
Σημείωση: Κομμάτια απ το κείμενο προέρχονται απ το fanzine «Belle Vue τεύχος 4 2004″
Έτσι ονομάζονται οι
ταινίες που έγιναν τη δεκαετία του 70
από μαύρους
παραγωγούς/σεναριογράφους/σκηνοθέτες/πρωταγωνιστές/συνθέτες
και απευθύνονταν αποκλειστικά στο μαύρο
κοινό. Η ονομασία τους αυτή δε δήλωνε
κατ' ανάγκη τον χαρακτήρα εκμετάλλευσης
που είχαν, αλλά κυρίως το ότι ήταν ταινίες
σύμφωνα με την κατασκευαστική παράδοση
και αισθητική λειτουργία των explotation
φιλμ της δεκαετίας του '60.
Τα blaxploitation φιλμ είναι
ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό κινηματογραφικό
είδος (όπως ήταν οι ταινίες κουνγκ φου),
το οποίο πρόσφερε βία, διασκέδαση και
σεξ επί της οθόνης, έχοντας ως ήρωα
-αρκετές φορές και ηρωίδα- έναν πολύ
«κακό-κακό» μαύρο
ντετέκτιβ/μάγκα/νταβατζή/έμπορο
ναρκωτικών, ο οποίος πλάκωνε στο ξύλο
τους κακούς λευκούς και την... ανυπάκουη
γκόμενά του.
Ταινίες, λοιπόν, γεμάτες
στερεότυπα και καρικατούρες ως χαρακτήρες,
φτηνές και δευτέρας αισθητικής διαλογής
(άφρο κουρέματα, πολύχρωμα ρούχα,
ψηλοτάκουνα παπούτσια, μυώδη κορμιά
κτλ.), βίαιες και αστείες, οι οποίες εν
τούτοις ήταν προϊόν μιας γνήσιας ανάγκης
του μαύρου πληθυσμού να βρει τη δική
του φτηνή διασκέδαση, αλλά και την
ικανοποίηση της αταβιστικής υπερηφάνειας
που δεν του κάλυπταν οι αναγνωρισμένοι
αλλά μετριοπαθείς μαύροι σταρ (Σίντνεϊ
Πουατιέ, Μπιλ Κόσμπι και Ρίτσαρντ
Πράιορ). Οι ταινίες αυτές ήταν άμεσα
συνδεδεμένες με τους μαύρους μουσικούς
της soul και funk εκείνης της περιόδου, μια
που η επιτυχία των ταινιών σήμαινε και
επιτυχία του μουσικού θέματος , του
τραγουδιού ή του soundtrack που τη συνόδευε.
Πρώτος και κορυφαίος σε αυτή τη μεγάλη
λίστα ο Issac Hayes με το οσκαρικό "Theme
From Shaft" που έγραψε για το πλέον γνωστό
φιλμ του είδους, το "Shaft" (71). Ο Hayes
,μάλιστα συνέχισε να δουλεύει στα
Sexploitation φιλμ γράφοντας σκορ και
πρωταγωνιστώντας συνάμα "Three Tough
Guys", "Truck Turner" . Ένας άλλος μεγάλος
μαύρος μουσικός, ο Curtis Mayfieid, εμπνεύστηκε
από τo "Superfly" ('72) για να γράψει το
αριστουργηματικό ομώνυμο άλμπουμ του,
ενώ οι Osibisa υπέγραψαν το σκορ της συνέχειας
"Superfly TNT". Ουρά έκαναν - απ' ό,τι
τουλάχιστον μαρτυρούν τα στοιχειά –
οι
μαύροι καλλιτέχνες των χρόνων εκείνων
για να υπογράφουν μια τέτοια ταινία.
Έτσι, οι Four Tops έγραψαν το θέμα του "Shaft
In Africa" ('74), ο Allen Toussaint του "Black Samson"
('74) οι Impresion το "Three The Hard Way" ('74), ο
Joe Simon το "Cleopatra Jones" ('73), ο Willie Hutch το
"Foxy Brown" και The Mack" ενώ ο μεν Marvin
Gaye έγραφε το αγαπημένο του άλμπουμ για
το "Trouble Man" ('72), ο δε James Brown έγραψε
τραγούδια για το "Black Caesar"
('72)"Slaughter's Big Rip Off" ('73) κ.α.
Τελος για τη σπερματική
ταινία του είδους , το "Sweet Sweetback's
Baadassss Song" ('71) του Μελβιν Βαν Πιμπλις
αξίζει να αναφέρουμε ότι στη μουσική
συνεργάστηκαν οι νεαροί τότε Earth, Wind &
Fire.
Με το τέλος των 70's το
είδος αυτό έσβησε και μαζί με αυτό και
οι πρωταγωνιστές του (Τζιμ Μπράουν,
Φρεντ Γουίλιαμσον, Αντώνιο Φάργκας, Παμ
Γκρίερ), οι οποίοι επιβίωσαν στα επόμενα
χρόνια παίζοντας δεύτερους ρόλους. Τη
δεκαετία του '90 όμως παρατηρήθηκε μια
αναζωογόνηση του είδους, υπεύθυνος της
οποίας ήταν βασικά ο Μάριο Βαν Πιμπλς
(γιος του Μέλβιν) και οι ταινίες του "New
Jack City" ('91), με πρωταγωνιστή τον Ice T και
"Panther" ('95), αλλά και ο Κουέντιν
Ταραντίνο με το "Jackie Brown" (στο οποίο
πρωταγωνιστούσε n Παμ Γκρίερ). Δίπλα σε
αυτά αξίζει επίσης να αναφερθούν το
νοσταλγικό 'Original Gangstas" ('90) και κυρίως,
η απολαυστική παρωδία του Κίνεν Άιβορι
Γουόγιανς "I'm Gonna Get You, Sucka" ('88) με τη
παρουσία Βετεράνων του είδους και τον
Isaac Hayes να συμμετέχει ως ηθοποιός και
όχι στο σάουντρακ. Ακομα και ο Prince
εμφανίζεται στο φιλμ "J.D's Revenge"
('76) να τραγουδά το "I Will Never Let You Go".
Lost genius from trumpeter Lee Morgan – a session recorded for Blue Note
in 1967, but not issued until the late 70s – and even then, only for a
very short time! The session has Morgan moving into that wonderful last
stage of his career – working in tight formation towards a sound that
still had that groovier hardbop styles of earlier recordings, but which
also unfolds towards a more ambitious spiritual jazz mode. The writing
on the session is superb – original tunes that crackle with energy in a
surge of dark notes and shadowy moods, inspiring the soloists to express
themselves at levels that rank with their best work of the time! The
group features David Newman on tenor – sounding completely different,
and far more righteous, than on his Atlantic sides of the 60s – plus
Cedar Walton on piano, Ron Carter on bass, and Billy Higgins on drums. A
great sound overall – right up there with Tom Cat or The Gigolo for
lyrical modernism.
Εδώ θα μιλήσουμε για τη μοναδική συμμετοχή των "The End" από τη Μεγάλη Βρετανία οι οποίοι έδρασαν και στην Ισπανία, όπου και είχαν μεγάλη επιτυχία, κάτω από τις οδηγίες του παραγωγού τους Bill Wyman (Rolling Stones). To εν λόγω group έλαβε μέρος στο Ισπανικό underground film: "(Un, Dos, Tres,) Al Escondite Ingles", το οποίο ήταν το κινηματογραφικό ντεμπούτο σε ταινία μεγάλου μήκους (35mm), του Ισπανού σκηνοθέτη Ivan Zulueta στα 1969. Σ αυτό το film το συγκρότημα εμφανίζεται να περιδιαβαίνουν τους δρόμους φορώντας καλειδοσκοπικά γυαλιά ενώ ακούγεται το "Cardboard Watch" από το μοναδικό τους l.p. "Introspection".
Εκτός τους The End στην ταινία ακόμη εμφανίζονται συγκροτήματα σαν τους Los Buenos με το κλασσικό "Groovy Woovy", οι Shelly y Nueva Generacion με το "I'm Just A Fool" οι Henry y Los Seven με το "You Love Me" οι Los Iberos με το "Hiding Behide My Smile" κ.ά. Ένα πραγματικό ντοκουμέντο για το τι συνέβαινε στην Ιβηρική χερσόνησο στα 60's. Πρόκειται για μια σουρεαλιστική, ψυχεδελική παρωδία της ταινίας τύπου Hard Days Night διάρκειας 105 min, όπου κάποιοι teens προσπαθούν να σαμποτάρουν τον διαγωνισμό της Eurovision !!!
Σ' αυτά τα πλαίσια επιτίθονται σε οποιαδήποτε μπάντα εμφανίζεται στην ταινία νομίζοντας ότι αυτή είναι η οποία επιλέχτηκε για την Eurovision. Ουσιαστικά ο σκηνοθέτης προσπαθεί να σατιρίσει την έτοιμη και ελεγχόμενη πολιτιστική τροφή που σερβιρόταν τότε στους Ισπανούς από την δικτατορία του Franko. Πρωταγωνιστούν οι νεαροί τότε ηθοποιοί: Maria Isbert, Tina Sainz, Patty Sheppard, Josi Luis Borau, Carlos Cariddo, Antonio Drove κ.ά
The Vietnam Veterans is a French psychedelic band, hailing originally from Chalon-sur-Saône, a commune in eastern France. They released six full-length albums during the 1980s, starting in 1983. The band was praised by many alternative music publications, including Bucketfull of Brains during the 1980s. After a 21 year long pause, they are now active again.
After releasing their compilation album The Days of Pearly Spencer in 1988, they broke up, and some members moved on to other projects. In 2005 The Vietnam Veterans released a single called "I Give You My Life / Children Eyes", and in 2009 a full-length album called Strange Girl (As The Gitanes). The band The Gitanes was one of the projects a few of the former Vets had, and the name is now added to The Vietnam Veterans name, calling it "The Vietnam Veterans (a.k.a. The Gitanes)".
"The Look of Love" is a popular song composed by Burt Bacharach and Hal David and sung by English pop singer Dusty Springfield, which appeared in the 1967 spoof James Bond film Casino Royale.
The song was originally recorded by Dusty Springfield for the Casino Royale soundtrack, receiving an Oscar nomination and reaching the US Top 40. Phil Ramone, the soundtrack's engineer, recorded the song separately from the rest of the film tracks. Springfield re-recorded the song the same year in London, featuring a throaty saxophone solo, and released it as the B-side of "Give Me Time". Claudine Longet recorded the song on her 1967 album of the same title. Lainie Kazan also recorded "The Look of Love" (arranged by Pat Williams) on her 1967 album Love is Lainie. Nina Simone also recorded "The Look of Love" in 1967 on her album Silk & Soul. Sérgio Mendes' hit rendition on the Sérgio Mendes & Brasil '66 album Look Around reached #4 on the pop charts after their performance in the Academy Awards telecast in March 1968. The lead vocal on this single was handled by Janis Hansen, not Lani Hall, a rarity in the early Brasil '66 canon.
Andy Williams released a version in 1967 on his album, Love, Andy. Soul group The Delfonics also covered the song in 1968 on their album La La Means I Love You.
Isaac Hayes covered the song for his 1970 album ...To Be Continued. While Hayes used the same lyrics, his cover includes a unique instrumental which has been heavily sampled on R&B and hip-hop records. El Chicano covered "The Look of Love" on their 1970 album, Viva Tirado .
This is a different great funky jazz version of classic tracks.
.jpg)
