One of Wes Montgomery's grooviest records of the 60s! The great Johnny
Pate put down some sweet soul jazz charts for the session – quite
different than the usual Montgomery date for the time, and much more
upbeat than you'd expect! Wes is playing here with a groove that you'll
be hard pressed to find in some of his other records – soloing over the
top with that light chromatic style that we love so much, while Johnny
and the band go to town in kind of a soul jazz style!
Taste :
Χωρίς αμφιβολία το γκρουπ κατέχει τον τίτλο του πιο πρωτότυπου σχήματος της ελληνικής ποπ σκηνής, αφού όταν οργανώθηκαν ο ντράμερ τους Κώστας Παυλόπουλος έκλεινε μόλις τα έντεκα του χρόνια!. Και η ιδιαιτερότητα αυτή του συνόλου αποτελούσε μάλλον παγκόσμιο φαινόμενο αφού θα μπορούσε να συγκριθεί τότε μόνο με τους αμερικανούς τηναίητζερ Dino, Desi And Billy, που πλησίαζαν σχεδόν την ίδια ηλικία με το εγχώριο αυτό παιδί θαύμα. Με αρχηγό και συνθέτη τους τον Κώστα Τουρνά πρωτοεμφανίστηκαν μαζί με τους Stormies τον Οκτώβριο του 65 στο κινηματοθέατρο Όρφέα προκαλώντας αρχικά την έκπληξη και στη συνέχεια τον ξέφρενο ενθουσιασμό της νεολαίας που αποθέωσε ιδιαίτερα τα σόλο του λιλιπούτειου μουσικού.
Ο τελευταίος πήρε μέρος και στο "φεστιβάλ ντραμς" που πραγματοποιήθηκε την επόμενη χρονιά ενώ την ίδια περίοδο το γκρουπ έγραψε και το μοναδικό του επτάϊντσο που είχε χρωματισθεί με έντονες μπητλικές αναφορές και σήμερα θεωρείται ανάμεσα στα σπανιότερα δισκογραφικά συλλεκτικά δείγματα των σίξτυς. Ύστερα από δεκαετίες το δυσεύρετο αυτό 45άρι επιλέχθηκε για να κοσμήσει την θαυμάσια συλλογή "GREEK GARAGE OF 60 s" αργοτερα και στη "Six Miles from the Cage vol.1" που είδε το φως της κυκλοφορίας στις αρχές των 90'ς, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι στη μπάντα εντάχθηκε για ένα διάστημα και ο Ρόμπερτ Ουϊλιαμς που αντικατέστησε τον Θόδωρο Καλούμενο, ο οποίος στη συνέχεια εγκατέλειψε τη μουσική για ν ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Από τα χρόνια αυτά δημιουργήθηκε μια στενή φιλία ανάμεσα στον Ουϊλιαμς με τον Τουρνά που θα συνεχισθει και την επόμενη δεκαετία με την ίδρυση των ιστορικών Poll οπό τους δύο ταλαντούχους αυτούς μουσικούς.By Ντ. Δηματατης
Positively the youngest Greek beat band that had a 45 released during the 60's. The ages of the members vary from 10 years old-check out the drummer of the group in the left bottom photo- to 16 years old. These five boys managed to record only this single for Music-Box, a record company which favored and promoted with great care and interest the Greek pop-scene. Though continually mentioned by the local music press, the sales of the single didn't correspond to the group's fame, being nowadays extremely difficult to find.
Δάκης (πραγματικό όνομα:Βρασίδας Χαραλαμπίδης). Γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1943 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το 1963 ήρθε στην Ελλάδα και σχεδόν ένα χρόνο μετά ξεκινά να τραγουδά σε χώρους διασκέδασης και θεαμάτων και παράλληλα ηχογραφεί το 1964 τον πρώτο του δίσκο στα Αγγλικά με τίτλο “Deep in the heart of Athens” και ακολούθησαν δίσκοι που γνώρισαν αμέσως μεγάλη επιτυχία στα Γαλλικά, Ιταλικά και Αγγλικά. Ενδεικτικά οι επιτυχίες του εκείνης της περιόδου ήταν: Monsieur Cannibal, Tu Veux out u veux pas, Mourir ou vivre, Gaston. Μιλά άπταιστα έξι γλώσσες (ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά και αραβικά), γεγονός που του δίνει την άνεση να ερμηνεύει διεθνές ρεπερτόριο.
Το "Quando Mi Quardi Negl' Occhi" ειναι ενα jazz κομματι και ενα απ τα πρωτα 45 που ηχογραφησε ο Δακης.Κυκλοφορησε σε δυο version. Η πρωτη με το Deep in the heart of Athens / Bostella d’ Oriente και η δευτερη με το Quando Mi Quardi Negl' Occhi / Bostella d’ Oriente. Και στις δυο με την ορχηστρα της Αθηναιας απ τις διασημες ορχηστρες εκεινη τη περιοδο που επαιζε στο garden της Αθηναιας στον Ιπποδρομο (απο κει και το ονομα). Μαζι με τον Δακη τοτε εμφανιζοταν και ο ιταλος Τονυ Πιννελι.
P.s Το label και το κομματι εμφανιζεται για πρωτη φορα στο web.
Taste :
Daky & The Athinea orchestra - Quando Mi Quardi Negl' Occhi
Johnny Jones and the King Casuals were a Nashville, Tennessee, rhythm and blues group active in the 1960s. They were regular performers at the North Nashville club district, Printer's Alley clubs, as well as often serving as the house band for the local television program, Night Train. The band, which was originally named 'The King Kasuals', was founded in 1962 by Jimi Hendrix and bassist Billy Cox in Clarksville, Tennessee, United States, after the two were discharged from the adjacent Fort Campbell Army post, and eventually relocated to Nashville. Johnny Jones (born John Albert Jones, August 17, 1936, Eads, Tennessee) moved to Chicago where he practised the blues with Junior Wells and others. He moved back to Nashville in the early 1960s to become a session musician, and eventually assumed leadership of the King Casuals, circa 1964, replacing Hendrix. The band recorded a portfolio of singles in later years. The final recording featuring Jones was his 2001 solo release, Blues Is In the House. "Purple Haze" by Johnny Jones and the King Casuals was a popular R&B single, played in the Northern soul clubs of the Midlands and the North of England during the late 1960s and early 1970s. Johnny Jones died on October 14, 2009, at age 73.
In 1967, a group called Five By Five, from Magnolia, Arkansas, signed with Paula. They were typical of the "cover bands" that played in clubs, doing the R&B dance songs popular at the time. Their first single was "Shake a Tail Feather" [Paula 261], issued in early 1967. They followed that with "Harlem Shuffle" [Paula 283] later that year. Although they were probably able to sell a number of copies to the folks who saw them appear live, there wasn't much interest outside the region. But in the summer of 1968, they covered a song, "Fire," off the Jimi Hendrix album Are You Experienced?. Since Hendrix' record company, Reprise, did not put the song out as a single, Five By Five was in luck. Theirs was the single version that was available when kids went to the store and asked for the song. The single entered the national charts in November, 1968 and made it up to #52.
Jimi Hendrix was scheduled to record with Gil Evans' Orchestra but died
before the session could take place. A few years later, Evans explored
ten of Hendrix's compositions with his unique 19-piece unit, an
orchestra that included two French horns, the tuba of Howard Johnson,
three guitars, two basses, two percussionists and such soloists as
altoist David Sanborn, trumpeter Marvin "Hannibal" Peterson, Billy
Harper on tenor, and guitarists Ryo Kawasaki and John Abercrombie.
Evans' arrangements uplift many of Hendrix's more blues-oriented
compositions and create a memorable set that is rock-oriented but
retains the improvisation and personality of jazz.
One of the few Bud Powell sessions cut for RCA, but a brilliantly
swinging date that has the pianist working at the height of his powers!
There's an edge here that comes through right from the start – an off
kilter vibe in both Bud's tone, and even in the way he's vocalizing
joyously in the background at a few spots – not singing, but exclaiming –
at a level that really helps you feel how much he owns the piano while
he's performing! Dark pockets and sharp angles pervade – while still
swinging right down the middle – balanced off perfectly with work from
Art Taylor on drums and George Duvivier on bass. Tremendous all the way
through – and different than Bud's work for Verve and Blue Note – in a
really compelling way. The set is not essential but is easily recommended to bop collectors.
Jazz Bilzen was a multi-day open air jazz and pop festival that took place from 1965 to 1981 in the Belgian city of Bilzen. Jazz Bilzen was the first festival on the continent where jazz and pop music were brought together. Therefore, Jazz Bilzen is sometimes called the "mother of all (European) festivals". Like the National Jazz and Blues Festival in the UK, and the Jazz Festival International in Comblain-la-Tour, which were paradigms, Bilzen started out solely as a jazz festival, but pretty soon blues, folk, rock and soul, in the end even punk and new wave, came to be incorporated as well. Initially Humo, a popular Belgian weekly magazine, was the main sponsor. After several years, they withdrew because of the ongoing problems with the security branche and the riots they caused. The Festival organisation now had to find different investors (such as Coca-Cola, Ford, provincial newspapers), which was indicative of the beginning of the end. From the 1980s onwards the festival was superseded by Torhout-Werchter, which has now become Rock Werchter.
Taste :
Deep Purple , Humble Pie , Life , Marsha Hunt , Brian Auger.
The Pebbles (Belgium 60's) however were very popular in Belgium,
France, Italy ,Portugal and Spain (recordings in Spanish and Italian)
.They had an excellent 'live' reputation. They shared the bill with Jimi
Hendrix , The Nice , Pretty Things and Small Faces.Their albums are not
on CD yet (except an awful re-recording with synth pop sound and an
'early singles' CD ) Pebbles - You Better Believe It (Antwerp - Barclay BE 60853 - 1967)
Another band who did manage to release their music in 1968 was SWEET
FEELING. This band from Liege had already made three pop-singles when
they came up with the heavy BB King classic Rock Me Baby together with
Treat Her Right (EMI Columbia DCB113). A fifth 7 should follow a year
later, but unfortunately they did let them talk into recording two
Beatles songs. In France, Rock, Me Baby only got upon a B-side (Germinal
GE 45.015) with one of those Beatles tunes on A. Sweet Feeling - Sherry Cherie (Brussels [Brabant] - EMI-Columbia DCB 140 - 1968)
Hailing from Liege in southern Belgium, the Tops released two 45's on classical label Arsis in 1972. This hypnotic psychedelic dance track is a sure winner on the dance floor and is ripe pickings for old Fat Boy Slim to sample , or to end up on some TV advert.
Remember where you heard it first! Tops - I Found You (Liège - Arsis LR 31923 - 1972)
Nice Belgium psych pop track.Unknown members & infos.
Soul Fingers Group - Carnaby Street (Belgium - Olympia LPQ 633 - 1969)
There are a lot of people out there, living in the periphery, who make it their lifetime goal to hype mediocre garage-and-psych-era albums. I've heard countless records that have been touted as "mind blowing", "fuzz monsters", or "lost/undiscovered classics", only to discover that in actuality they are nothing more than a third-tier Jefferson Airplane knockoff or some such. It seems psych collectors fall into two categories when it comes to overrating these "legendary" slabs of rare wax; the first is the collector who found a completely unremarkable record that just so happens to be rather rare, so he will hype it up in hopes of jacking up the price among other collectors; and there are those who automatically love anything that is obscure, regardless of any musical merit. The latter I can forgive, because genuine enthusiasm, even in the service of God-awful music, is still genuine. The former, on the other hand, are the scum of the earth, and should have their records confiscated and be forced to listen to the most bombastic Broadway show tunes for the rest of their miserable days.
Rarely, though, the raves turn out to be justified. Index, the 1967
self-titled debut from a group of young Michiganders, is one such album.
Opening with a strange intro about flying over the plaza de toro in a
helicopter, complete with cries of "ole!", the band proceed to ease into
a fantastically dark surf rock rendition of the Byrds' Eight Miles
High. The whole album continues in a similar vein, seething with a sick
desperation, cavernous reverb, snaky guitar lines and sad-sack lyrical
content. It's fantastically minimalist, starkly atmospheric, and
sprinkled with some truly ferocious guitar work (see the storming surf
workout "Shock Wave" and the frenetic closer "Feedback").
I see
similarities between this record and the legendary Gandalf album on
Capitol, in that both contain a bunch of covers that take the originals
and stamp them indelibly with a whole new personality. The lack of
major label resources actually benefits the Index recordings greatly,
giving them a gritty sound that has the feel of being produced in a
dungeon. Anyone interested in garage rock should be forced to listen to
this, as should every skinny-jeans wearing Pitchfork.com devotee out
there. There are a million bands in Brooklyn today that would trade in
their beards to be able to sound like this, which makes it even more
astonishing that this record was recorded over forty years ago.By The Little Black Egg.
The self-titled debut of Boston area psychedelic rockers Tangerine Zoo – with hard charging drums, heavy toned guitars, wailing vocals and sailing organ washes! Tangerine Zoo takes a fairly walloping, beefy approach to the late 60s sound – with a hazy, slower turn or two. A worthy lost effort on the Mainstream label! Titles include a loose, drawn out cover of "Gloria", "Trip To The Zoo", "Please Don't Set Me Free", "The Flight", "Mommy And Daddy", "Symphonic Psychedelia", "Crystalescent Heaven" and "One More Heartache".
One of the few American releases cut by the legendary British trumpeter
Dizzy Reece – and a great one! The album was strange for Blue Note, in
that it was a joint US/UK session – featuring American players Donald
Byrd and Art Taylor, along with great Brit players Reece, Tubby Hayes,
Terry Shannon, and Lloyd Thompson. Hayes is especially excellent here,
and the record captures him at the peak of his young imaginative powers.
With a two-trumpet frontline held down by Byrd and Reece, Hayes' tenor
solos cut through hard and clean, with a deep soulful sound that makes
him the most sparkling player on the session.
Πριν μερικές εβδομάδες βρεθηκα στο An Club για να δω τους Illegal Operation για ακόμα μια φορά και τους Thee Holy Strangers για πρώτη. Για τους Illegal δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι. Περισσότερο ομως εκείνο το βράδυ πηγαινα για να δω τους Holy Strangers. Μια μπάντα που ο κάθε ένας τους ξεχωριστά έχει φοβερό βιογραφικό με μπάντες, άπυρες ώρες πάνω σε σκηνές και μέσα σε στουντιος.Ίσως κάποιοι να μην
έχουν ακούσει για τους Thee Holy Strangers αλλά
μάλλον αρκεί η απλή αναφορά των ονομάτων
των συγκροτημάτων από τα οποία προέρχονται
τα μέλη αυτής της μπάντας για να δώσουν
στον καθένα να καταλάβει περί τίνος
πρόκειται: The Last Drive, Dustbowl, Make Believe,
Nightstalker, Night On Earth, 700 Machines, Down & Out, Expert
Medicine…Είχα ακούσει κάποια κομμάτια τους στο ίντερνετ αλλά μια μπάντα τέτοιας κατηγορίας πάνω στο stage πίστευα ότι θα ήταν κατι το ιδιαίτερο.Και δεν επεσα εξω.
Λιγο μετά της 11 και μετά απ τους Illegal ξεκίνησαν οι Holy Strangers να παίζουν και να ξεδιπλώνουν ζωντανά το γοητευτικό χαρμάνι της μουσικής τους (οι ίδιοι το ονομάζουν “kozmic swamp music”). Η «Σκοτεινή» Americana, soul και το αστικό μπλουζ που παίζουν, σε συνδυασμό με τις μπύρες τα whiskey's και τον καπνό απ τα τσιγάρα, δημιούργησαν ένα soundtrack που ησουν έτυμος για μία επικίνδυνη και απελευθερωτική βόλτα σε τοπία της καρδιάς και της πόλης σε δύσκολους καιρούς.Ωραια βραδια.... ωραια μπαντα....
Η μπαντα αποτελείται απ
τους Alex K ( The Last Drive, ex- The Earthbound φωνητικά, κιθάρα, φυσαρμόνικα),
T-Nick ( Dustbowl κιθάρα), Τζένη Καπάδαη (DNA , Papercut ,Tania Nassibian ,Dimitri Vassilakis quartet φωνητικά),
Φλώρα Ιωαννίδη (Ludmilla, ex-Μake Believe φωνητικά), Virgil Cane (Dream Long Dead, ex-Down ‘n’ Out, 700 Machines μπάσο),
John Hardy (Dustbowl κιθάρα, lap & pedal steel, ακουστική
κιθάρα), Costas C a.k.a. Digital Alkemist (Night On Earth, ex- Nightstalker, Blend Sextet, Allison / drums)
Φτιάχτηκαν στην Αθήνα
την άνοιξη του 2013.
Η παρουσία του τραγουδιστή και
μπασίστα των θρυλικών Last Drive, Alex K, θα
αρκούσε από μόνη της για να προσδώσει
τον χαρακτηρισμό του “super group” σε αυτή
την πολυπληθή παρέα, όμως οι καταβολές
των ανθρώπων που την απαρτίζουν συνηγορούν
προς την άποψη πως οι ίδιοι στέκονται
παγερά αδιάφοροι απέναντι σε τέτοιου
είδους προσδιορισμούς.
Οι στίχοι και
η μουσική είναι του Alex K, αλλά σε μια
τέτοια συνεργασία όλοι συνεισφέρουν
με τον δικό τους τρόπο στο τελικό
αποτέλεσμα. Σε μια πρώτη κουβέντα για
τις πιθανές επιρροές της μπάντας το
κάθε μέλος έριξε στο τραπέζι τη δική
του πρόταση: Link Wray (Alex), Kris kristofersson (Nick),
Jeff Buckley (Jen), Agents of Oblivion (Flora), Captain Beefheart
(Virgil), Clarence White (Nick), Jerry Byrd (John). Στο τέλος,
συμφώνησαν όλοι στους αξεπέραστους Gun
Club…
Πρώτο δείγμα της δουλειάς τους
αποτελεί το Double A-Side single “Fiery Road / Trouble on
Trouble” που κυκλοφόρησε μαζί με το τεύχος του ιστορικού zine
Fractal Press και συνοδεύτηκε από ένα video clip
του Γρηγόρη Πανόπουλου. Αυτη τη στιγμη
βρισκονται στο studio και ηχογραφουν την
επόμενη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους.
Οι Holy Strangers θα εμφανιστουν Πεμπτη 4 και Πεμπτη 11 Δεκεμβριου στο Tiki Bar.
Taste :
Thee Holy Strangers - Trouble on Trouble @An Club 18/10/2014
Thee Holy Strangers - Fire & Brimstone @An Club 18/10/2014
Zack started his career as a talented young pianist, giving his first
classical concert at the age of 9, and winning a scholarship to the
Guildhall School of Music. Equally comfortable with Pop, Jazz and Rock
'n' Roll, he soon discovered the world of commercial music. His own
composition, "Magic Fingers", was his first solo recording at the age of
14. The company was EMI, the producer George Martin of Beatles fame,
and his manager was Dick James, the publisher of the Beatles' songs.
He
is known as a versatile composer, arranger, performer and producer of
many different styles of music, with TV and film credits, several
successful albums featuring The Zack Laurence Orchestra, countless radio
broadcasts with his Quartet, and a worldwide top ten hit under the
enigmatic pseudonym “Mr. Bloe”.
His catalogue of work includes
songs and arrangements that have graced the hit recordings of many
world-famous artists, three first-prize International Song Contest
winners - in Spain, Japan and Ireland - and several hundred compositions
for production music libraries.
He is also the composer of the popular themes for two of TV's most well known series, “Treasure Hunt” and “The Crystal Maze”. By BASCA (British Academy of Songwriters, Composers and Authors)
Based on a Dario Argento theme and directed by Luciano Ercoli, the 1973
Italian detective thriller La Morte Accarezza a Mezzanotte gets the
high-end jazz-lounge treatment, compliments of
composer/conductor/arranger Gianni Ferrio. As with other original
soundtracks and compilations on Easy Tempo, the mix here ranges from
organ boogaloo tracks to spooky and dark string orchestra affairs.
There
are also plenty of harpsichord, flute, fragmented piano, and breathy
vocals (compliments of singer Mina and Morricone veteran Alessandro
Alessandroni) to shadow the film's myriad moods and punctuate arching
violin passages and brass-heavy foreboding. A fine accompaniment to a
Saturday night alone with that favorite gothic horror pulp.
"Τα Χρώματα Της Ίριδος" ηχογραφηθηκαν το 1974 στο τετρακαναλο studio της ERA της οδου Σταδιου. Στο "Θεμα Ι" παιζουν μπασο ο Δημητρης Πουλικακος drums ο Γιωργος Τρανταλιδης και ο Σταματης Σπανουδακης πιανο. "Τα χρωματα της Ιριδος" πρωτοκυκλοφορισαν σε δισκο το 1978 με παραγωγο τον Κωστα Γιαννικο.
Ο "Προμηθέας Σε Δεύτερο Πρόσωπο" ηχογραφηθηκε στο σπιτι του Σταμάτη Σπανουδάκη το 1974 σε ενα μαγνητοφωνο Revox (stereo) με τον ιδιο σε ολα τα οργανα.
To 1994 ο Σταμάτης Σπανουδάκης για την εκδοση του cd ξανα επεξεργαζεται στο studio του "Τα Χρώματα Της Ίριδος", "Προμηθέας Σε Δεύτερο Πρόσωπο" στο πνευμα το τοτε.
Μέσα σε έναν χαμό από
pop rock μπάντες και στην Κύπρο τις δεκαετίες
60's – 70's όπως οι Aces , Youngers , Sebastian , Frames ,
Sunshines's ,PRG , Strangers X, The Lords , Rocks , The
Revolutionares , Thunder Strucks , Trouble Makers κ.α μια απ
τις μακροβιότερες μπάντες που παραμένουν
ως σήμερα στην Κύπρο είναι αυτή των
Ισαδόρας.
Ψάχνοντας στο internet
πληροφορίες για τους Ισαδόρας έπεσα
πάνω σε ένα ωραίο κείμενο της B-Othesiderecords απ όπου και το αναδημοσιεύω με μια μικρή διόρθωση στα κομμάτια "Sixteen Tons" (πρωτοτραγούδισε ο Merle Travis το 1946 και ακολούθησαν δεκάδες ακόμα τραγουδιστές διασκευάζοντας το) και το "Joshua" το οποιο προκειται για ενα spiritual τραγουδισμενο απ τους Churches.
Προσωπικά μια απ τις καλύτερες διασκευές αυτή του Eugene Church.
Οι Isadoras είναι το μακροβιότερο ροκ σχήμα της Μεγαλονήσου και ένα από τα μεγαλύτερα σε διάρκεια ζωής μέσα στο σύνολο της ελληνικής μοντέρνας μουσικής. Έχοντας ήδη διανύσει την τέταρτη δεκαετία συνεχίζουν περιστασιακά να εμφανίζονται μέχρι σήμερα σε ειδικές περιπτώσεις, χαρίζοντας στους θαυμαστές τους μοναδικές εμφανίσεις με την αυθεντική πάντα σύνθεση του γκρουπ.
Checkmates 1969
Πιάνοντας το νήμα της ιστορίας των Isadoras από την αρχή, θα πρέπει να
πάμε πίσω στο 1967 όπου σχηματίζεται στην Αμμόχωστο το ελπιδοφόρο σχήμα
των Checkmates αποτελούμενο από τους Θέμη Θεμιστοκλέους στην κιθάρα και
το τραγούδι, τον Jerry στο μπάσο, τον Φυλακτή στην κιθάρα και τραγούδι
καθώς και τον Μάριο στα ντραμς. Ο Θέμης Θεμιστοκλέους είχε έλθει στην
Κύπρο από την Αυστραλία όπου είχε ήδη προλάβει να χτίσει μια λαμπρή
καριέρα με ένα ντουέτο που είχε φτιάξει με μια Αυστραλή τραγουδίστρια,
έχοντας μάλιστα δισκογραφήσει σε δίσκους γραμμοφώνου 78’’ στροφών. Οι
Checkmates μένουν χαραγμένοι για πάντα στην μνήμη της κυπριακής νεολαίας
με τις εκρηκτικές τους εμφανίσεις –πολλοί τους σύγκριναν με τους
Rolling Stones- ,τον φοβερό παλμό τους, αμέτρητες βραβεύσεις σε
διαγωνισμούς καθώς και την πρωτοποριακή ιδέα να ενοικιάσουν για δυο
σεζόν ένα club το οποίο βάφτισαν με το όνομα του γκρουπ και στο οποίο
εμφανίζονταν κάθε μέρα προκαλώντας το αδιαχώρητο.
Checkmates στο Παλλας "Λευκωσια"
Κάπου στο 1970 το γκρουπ διαλύεται και ο Θέμης Θεμιστοκλέους συναντιέται
κατά την διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας μαζί με τον εξίσου
βετεράνο Κόκο Νικολάου ,ο οποίος έπαιζε μπάσο στο συγκρότημα Youngers
των αδελφών Χατζηπαύλου, και με την προσθήκη του Αντώνη Δημητριάδη στα
πλήκτρα και του Λούη Φιλίππου στα ντραμς, ιδρύουν τους Isadoras, με νονό
του γκρουπ τον Βρετανό μάνατζερ της μπάντας, ο οποίος σκέφτηκε ότι
εκτός της ωραίας ηχητικής, η λέξη παραφρασμένη στα ισπανικά σήμαινε
Αξιαγάπητος.
Ένα από τα πρώτα βήματα της μπάντας ήταν να βρει ένα κέντρο κοντά στην
Δημοτική Αγορά της Αμμοχώστου και να του δώσουν το όνομά τους. Γρήγορα
έγιναν πόλος έλξης της νεολαίας με αποτέλεσμα η νεοσύστατη κυπριακή
τηλεόραση (Ρ.Ι.Κ.) να καλέσει σε μια από τις πρώτες της εκπομπές τον
Θέμη Θεμιστοκλέους. Το Ιsadoras ήταν γεμάτο κάθε μέρα από Δευτέρα έως
Σαββάτο ενώ την Κυριακή ξεκουράζονταν. Εκτός από την κυπριακή νεολαία
που τους απολάμβανε, οι Isadoras έδιναν στους ταξιδιωτικούς πράκτορες
καρτούλες για ελεύθερη είσοδο και ένα δωρεάν ποτό στους τουρίστες που
έρχονταν να τους ακούσουν, κυρίως όμως τουρίστριες από τις Σκανδιναβικές
χώρες ήταν ο πυρήνας από τους σκληροπυρηνικούς θαυμαστές τους που για
τέσσερα χρόνια συνεχώς επισκέπτονταν την Κύπρο.
Youngers 1968 Κινηματοθεατρο "Απολλων" Αμμοχωστου
Με τα χρήματα που μαζεύουν ηχογραφούν το 1972 ένα single στην εταιρία
E.F.I. του Μάριου Μελετίου με δύο δικά τους τραγούδια, τα “Joshua” και
“Sixteen tons” ενώ την επόμενη χρονιά ηχογραφούν δύο διασκευές τους σε
ένα ισπανικό και ένα ανατολίτικο τραγούδι, τα “Roba Zabato” και
“Yiaroumbi”,πάλι στην E.F.I. με πολύ καλά αποτελέσματα. Οι ηχογραφήσεις,
παρ΄ όλο που τα στούντιο ήταν ακατάλληλα (προορίζονταν μόνο για
ραδιοφωνικές εκπομπές ) και οι ηχολήπτες δεν ήξεραν να ηχογραφήσουν
σωστά ένα γκρουπ (ο ηχολήπτης δεν ήθελε να του πειράξουν τις…στάθμες
γιατί δεν ήξερε μετά να τις επαναφέρει) ,το αποτέλεσμα δείχνει το
απίστευτο ταλέντο των Isadoras αλλά και το πολύ καλό δέσιμο της μπάντας.
Ισαδορας live στη Νοτια Αφρικη
Δυστυχώς όλα αυτά έλαβαν τέλος με τον πόλεμο και την επιστράτευση όλων
των μελών του γκρουπ ενώ η λήξη του πολέμου τους βρίσκει άστεγους, με
την Αμμόχωστο να βρίσκεται υπό Τουρκική κατοχή και το βιοποριστικό
πρόβλημα να προβάλει πιο έντονο από ποτέ. Τότε πήραν την μεγάλη απόφαση
να δοκιμάσουν την τύχη τους στο εξωτερικό ξεκινώντας από εκεί που είχαν
ήδη ένα καλό όνομα, τις Σκανδιναβικές χώρες ,δημιουργώντας το αδιαχώρητο
στο κέντρο τους στην Φιλανδία με αποτέλεσμα σύντομα να ασχοληθούν μαζί
τους εφημερίδες και περιοδικά ενώ πέρασαν και από την Αγγλία με
εξαιρετικά αποτελέσματα. Ακολουθούν κάποιες έκτακτες εμφανίσεις σε
κρουαζιερόπλοια μέχρι που ο επιχειρηματίας Ανδρέας Όμπασιης του κέντρου
Κοσμοπόλιταν της Λευκωσίας, τους τηλεφώνησε και τους πρότεινε να
εμφανιστούν εκεί. Φυσικά μια τέτοια δελεαστική πρόταση δεν τους άφησε
ασυγκίνητους οπότε και επέστρεψαν στην Κύπρο και μετά από κάποιες
διαπραγματεύσεις με τον επιχειρηματία, το συγκρότημα δημιούργησε το
Isadoras Night Spot, το οποίο έγινε σημείο αναφοράς για την μετέπειτα
νυχτερινή διασκέδαση της Μεγαλονήσου.
Aιγλη και Ρηνα (τραγουδουν με τους Ισαδορας)
Οι Isadoras όχι μόνο δεν αρκέστηκαν στην δημιουργία του κέντρου αλλά
έχοντας πολλές έξυπνες ιδέες κατάφεραν να πρωτοπορούν συνεχώς στην
νυχτερινή διασκέδαση, είτε φέρνοντας διάφορα χορευτικά μπαλέτα από το
εξωτερικό, είτε εμπλουτίζοντας το πρόγραμμα με άλλους τραγουδιστές.
Μερικές από αυτές ήταν οι αδελφές Ρήνα και Αίγλη, η Άννα Βίσση , η
Ελλαδίτισσα τραγουδίστρια Μαίριλιν, η Σάντρη ,σατιρικούς ηθοποιούς όπως ο
Σταύρος Λούρας και σε συνδυασμό με τον άρτιο ηχητικό εξοπλισμό τους,
παρέμειναν στην πρώτη γραμμή της διασκέδασης μέχρι σχεδόν και τις αρχές
της δεκαετίας του ’90 όπου και σταμάτησαν τις ζωντανές τους εμφανίσεις
ενώ το κέντρο διαμορφώθηκε στο σημερινό Magic Palace. Ενδιάμεσα είχαν
προλάβει να κάνουν και περιοδείες σε όποιο μέρος υπήρχε κυπριακή
παροικία όπως η Νότια Αφρική αλλά και πολλές συναυλίες εντός της Κύπρου,
είτε θερινές (διαγωνισμός Carlsberg) είτε για φιλανθρωπικούς σκοπούς
(Σχολή Τυφλών, παιδικός διαγωνισμός Μαγικό Μπαλόνι), κάνοντας το όνομά
τους συνώνυμο της διασκέδασης και έχοντας πλέον αναπτύξει ένα τεράστιο
ρεπερτόριο.
Η περίπτωση των Isadoras είναι μια μοναδική ευκαιρία για να γίνει
αντιληπτό πως ένα συγκρότημα, με πολύ ταλέντο, έξυπνες ιδέες και μεγάλη
όρεξη για δουλειά μπόρεσε όχι μόνο να σταθεί στα πόδια του αλλά και να
βγει στο εξωτερικό ,κερδίζοντας τις εντυπώσεις ενώ αξιοσημείωτο είναι το
ότι παραμένουν ακόμα μαζί και όποτε χρειαστεί δίνουν το παρών με τα
τραγούδια τους.
Το Sixteen Tons το βρίσκετε
στη συλλογή
Owski-urities
Lyn Christopher’s 1973 debut release on Paramount Records is once again available through Universal Music. The Lyn Christopher album contains 11 classic tracks showcasing Lyn’s sultry and iconic vocals that reflect the mood of early 70’s pop and soul optimism. Unfortunately, her debut found itself out of print after Paramount’s demise only months after the album’s original release.
This album marks the first ever appearance of KISS’s Gene Simmons and Paul Stanley on a major release as they lend their background vocals on the tracks “Celebrate II” and “Wedding”. Another KISS member, drummer, Peter Criss, also lent a hand in the form of hand claps on “Celebrate II”. The Lyn Christopher album also showcases the single, “Take Me With You,” a track which has seen a resurgence celebrated in a sample on LL Cool J and 50 Cent’s 2008 single, “Feel My Heartbeat”. “Take Me With You” was also recently sampled in 2013’s “Favorite Rap Stars” by Mobb Deep’s Havoc, featuring Raekwon and Styles P.
