Line Up
17.9.82
Birthday Party
Metro Decay
18.9.82
The Fall
Magic De Spell
19.982
New Order
Forward Music Quintet
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο στις τρεις το βράδυ έκαναν το νυσταγμένο προσωπικό να τρίψει για μια ακόμη φορά τα μάτια του. Αυτά τα πρόσωπα βγήκαν από έναν εφιάλτη που δημιουργήθηκε από την αϋπνία. Μερικές φιγούρες παραμορφωμένες που όμοιές τους δεν είχαν ξανασυναντήσει. Σκέφτηκαν αν έπρεπε να φοβηθούν ή να γελάσουν. Οι άνθρωποι φαίνονται τόσο γελοίοι όταν τους κυριεύει η στενομυαλιά. Δεν ξέρουν άλλη αξιοπρέπεια πέρα από τον θαμπό καθρέφτη τους. Γι' αυτούς τα άτομα που εμφανίστηκαν μπροστά τους ήταν παράδειγμα προς αποφυγή. Στη συνέχεια ο πιο τρομακτικός απ' αυτούς έφυγε από το ξενοδοχείο μ' ένα μπουκάλι βότκα στο χέρι κάνοντας γκριμάτσες πίσω από τα μακριά μαλλιά του. Οταν ξημέρωνε όλοι έψαχναν να βρουν τον χαμένο τραγουδιστή. Το πρωί της Πέμπτης ένας αστυνομικός ξύπνησε τον Nick Cave που κοιμόταν ανάμεσα σε κάτι θάμνους ενός πάρκου, κάπου στα Πατήσια. Μέσα σε μια ζάλη από αλκοόλ ο Nick σηκώθηκε και μπήκε σ' ένα λεωφορείο όπου νομίζοντας ότι βρίσκεται ακόμη στο Βερολίνο πρότεινε μερικά μάρκα στον εισπράκτορα, ο οποίος έβαλε τις φωνές. Τότε μια γιαγιά έδωσε ένα δεκάρικο στον εισπράκτορα και χτύπησε το απολωλός πρόβατο στην πλάτη. Μη ξέροντας πού είναι το ξενοδοχείο κατέβηκε στην επόμενη στάση. Η μνήμη του ήχου ενός τρένου που περνούσε τον έφερε να περπατάει παράλληλα με τις γραμμές ώσπου βρήκε το ξενοδοχείο.
Ο κόσμος θέλει τα είδωλα του να ενεργούν σύμφωνα με τις προσδοκίες του. Κάθε κίνηση ή φράση πρέπει να είναι πίστη στον φανταστικό κώδικα συμπεριφοράς του rock μουσικού. O Nick Cave δεν είναι άγριο θηρίο οπως φαίνεται όταν τραγουδάει πάνω στη σκηνή. Δεν είναι ο άνθρωπος που θα χώσει τα δόντια του στον λαιμό σου ή, όταν κάνει κάτι τέτοιο, το κάνει με ειρωνική διάθεση σαν να ενεργεί συμφωνά με τις προσδοκίες του κόσμου που τον θέλει άγριο. Οταν αισθάνεται καλά από πλευράς διάθεσης ο Nick Cave παίζει τον ρολο του δαγκώνοντας το χέρι σου ή ανοίγοντας μπύρες με τα δόντια. Εχει μια φοβερή αίσθηση του χιούμορ. Ξέρει να λέει αστεία που χτυπάνε κατευθείαν στο μυαλό.Μπορεί να σου πει το φοβερότερο αστείο και η έκφρασή του να είναι τόσο σοβαρή όσο όταν μιλάει για την κατάθλιψη που αισθάνεται μερικές φορές. Είναι υπερβολικά συναισθηματικός. Η εμφάνιση του έρχεται σε τρομερή αντίθεση με τον εσωτερικό του κόσμο. Με αυτήν ακριβώς την αντίθεση συγκρούεται ο μύθος που θέλει, για παράδειγμα τον Nick σαν stripper που είναι «αποκρουστικός στα μάτια σου» ή σαν τον βρικόλακα του "Release The Bats".
O Nick τράβηξε όλα τα βλέμματα επάνω του όσες μέρες ήταν στην Αθήνα. Ήταν πολύ φιλικός σε όσους τον πλησίαζαν φιλικά και πολύ ειρωνικός σ' όσους τον πλησίαζαν μόνο και μόνο επειδή ήταν ο Nick Cave. Το υπόλοιπο γκρουπ ήταν λίγο πολύ όπως αυτός. Ο Rowland μιλούσε μόνο όταν τον ρωτούσες κάτι. Ο Mick, πάντα σοβαρός και πάντα έτοιμος να γελάσει στο άκουσμα ενός υπόγειου καλαμπουριού. Ο Tracy απλώς δεν ήταν αυτό που έδειχναν τα ρούχα που φορούσε στη σκηνή. Η ...ultra συμπαθητική μάνατζέρ τους, η Minou, μου είπε μια μέρα: «Μερικές φορές μου δημιουργούν προβλήματα. Είναι σαν παιδιά». Στο ρεστοράν, την ώρα που τρώγαμε κάτω από τα θολά βλέμματα των καθωσπρέπει πελατών, ο Mick πετούσε βρεγμένες χαρτοπετσέπες στην Jerry, η οποία ασχολείται με τον ήχο του γκρουπ. Ένας από τους οργανωτές των συναυλιών ανησύχησε με τις επιδόσεις του Nick στο αλκοόλ. Τελικά δεν έγινε τίποτε που να δικαιολογήσει τους φόβους αυτούς. Σ' ένα σημείο, και συγκεκριμένα από την Παρασκευή το απόγευμα και έπειτα, οι εντυπώσεις μου μπερδεύτηκαν κάπως γιατί και τα τρία συγκροτήματα βρέθηκαν στο ξενοδοχείο. Οι Fall ήταν πολύ απλοί άνθρωποι. Αυτό φαίνεται και στη σκηνή. Ο Mark Ε. Smith είναι η φιγούρα που βγαίνει μέσα από τους δίσκους των Fall και κάθεται απέναντι σου. Προσπαθεί να μιμηθεί και να γελοιοποιήσει τις πράξεις των άλλων- με καλή ή κακή διάθεση. Κάνει γκριμάτσες και λέει αστεία. Έχει μια απάντηση -συνήθως γεμάτη χιούμορ- για κάθε ερώτηση. Στραβομουτσουνιάζει οταν περνάνε από δίπλα του οι New Order, που κινούνται στον χώρο προσπαθώντας να περάσουν απαρατήρητοι. Σαν σιδερόφραχτοι ιππότες είναι κρατημένοι σε απόσταση από τους γύρω τους. Δεν μιλούσαν στους άλλους και μόνο όταν η ανάγκη τούς έπιανε από τον λαιμό, άνοιγαν το στόμα τους για λίγες λακωνικές φράσεις.
Δεν μπορώ να φανταστώ αυτούς τους ανθρώπους μεθυσμένους ή να κάνουν καλαμπούρι. Γυρνώντας το Σάββατο το βράδυ από μια ντίσκο βρέθηκα να κάθομαι στο μπροστινό κάθισμα ενός αυτοκινήτου με τον τραγουδιστή Bernard Albrecht. Η στάση του δεν μου δημιούργησε τη διάθεση να του μιλήσω σχεδόν καθόλου. Έδειχνε τόσο φοβισμένος και αποκομμένος από εμάς τους υπόλοιπους. Πάντως χόρεψε για λίγο στην ντίσκο για να δείξει ότι είναι από σάρκα και οστά: «Προβληματικός» είναι ένας χαρακτηρισμός που του ταίριαζε. Δεν μπορώ να πω ότι με τη συμπεριφορά τους αναδείχθηκαν σε θλιβερούς συνεχιστές των Joy Division. Όχι βέβαια. Κάτι τέτοιο θα ήταν γελοίο. Δεν υπήρχε κανένα φωτοστέφανο σκυθρωπότητας γύρω τους - κάθε άλλο: μια υποψία αλαζονείας υπήρχε. Και στις φωτογραφίες φαίνονται πολύ περισσότερο ανθρώπινοι. Γίνανε όμως τόσα πολλά... Κατά τη διάρκεια της συναυλίας των Fall στην αίθουσα βρίσκονταν οι Albrecht, Hook, και Morris. Όταν ένας μεθυσμένος έσπρωξε κάποιον απ' αυτούς, ουτοί ανταπόδωσαν το σπρώξιμο με χτυπήματα. Για πολλούς επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι το όνομά τους «σημαίνει» αυτό που δεν έπρεπε να σημαίνει. Δεν ξέρω όμως αν πρέπει να αναλύσει κανείς σε βάθος αυτή την πράξη. Ισως πολλοί να αντιδρούσαν έτσι σε μια παρόμοια περίπτωση. Μετά το περιστατικό, πολλοί τους πλησίασαν κάνοντας ερωτήσεις γύρω από την πολιτική. Η ολοκληρωτική άρνηση τους να συζητήσουν πολιτικά εκνεύρισε κάποιους. Ένας τους είπε φασίστες. Ο Morris έδειξε φανερά νευριασμένος από τον χαρακτηρισμό. Με δυο λόγια ο κόσμος προσπαθεί να επιβάλλει με το ζόρι στους μουσικούς τους ρόλους που έχει σχεδιάσει στο δωμάτιο του ή σε μια αίθουσα συναυλίας. Ποιος δημιουργεί τα είδωλα: Και το σπουδαιότερο είναι ότι οι απαντήσεις των ειδώλων τρέφονται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από τους ρόλους που μοιράζει απλόχερα το κοινό. Οι New Order ήταν πολύ άβολα άτομα. Με άφησαν τελείως αδιάφορο. Μόνο στα 55 λεπτά της εμφάνισης τους με έκαναν να αισθανθώ κοντά τους, χάρη στη μουσική τους. Δεν θα τους καλούσα σπίτι μου όπως θα έκανα με τους Fall ή τους Birthday Party, αλλά σίγουρα θα ήθελα να τους ξαναδώ live.Μια επιστροφή στους δίσκους δεν θα έβλαπτε. Από τη Δευτέρα το πρωί όλοι θα προσπαθούν να ξαναβρούν την άκρη του νήματος που θα τους φέρει για μια ακόμη φορά στον φανταστικό κόσμο του rock 'n' roll. Μερικοί μύθοι διαλύθηκαν και πολλοί άλλοι ενισχύθηκαν. Η μουσική όμως είναι ζωντανή και απείραχτη. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα στον κόσμο. By Φιλιππος Χρυσοπουλος
The Birthday Party - Nick The Stripper (1981)
By Electric Looser
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου