Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Δημητρης Πουλικακος - Μαης του 68




Από τις 8 Μαΐου, αν θυμάμαι καλά την ημερομηνία, ώς τις 26 Οκτωβρίου ήμουν «μέσα». Είκοσι μέρες στην Ασφάλεια και το υπόλοιπο διάστημα στις Φυλακές Αβέρωφ. Τα γεγονότα στη Γαλλία με βρήκαν έγκλειστο. Μια μυρωδιά μόνο παίρναμε από τα επισκεπτήρια ή από κάποιες λίγες εφημερίδες που έφταναν στη φυλακή.


Ήδη, από τις αρχές του '68, παίζαμε με τους MGC στον «Λεωνίδα», το παλιό «Συμπόσιο», ένα κλαμπ στην Πλάκα, απέναντι από την «Παλιά Αθήνα». Μόλις είχαμε πάρει τον Αντώνη Τριαντάφυλλου στο μπάσο κι εγώ είχα περάσει τραγουδιστής. Το ρεπερτόριο μας, ακραιφνώς ροκ: Στόουνς, Ζάπα, Χου, Κινκς, Ντίλαν, Κριμ, Χέντριξ, διάφορα μπλουζ... Η Πλάκα, τότε, έσφυζε από ζωή. Κυκλοφορούσες μονίμως κοιτώντας γύρω σου, ειδικά αν είχες μαλλιά και μπλουτζίν με γυρισμένα ρεβέρ. Αν σ' έπιαναν, σου έκοβαν τα μπατζάκια και τα μαλλιά, εξου και το περίφημο «εκάρησαν εν χρω κατόπιν σχετικής διαταγής». Και ο «νόμος 4000», ένας από τους πιο φασιστικούς νόμους που έχουν βγει ποτέ και οπουδήποτε, ισχύει ακόμα! Δεν νομίζω, πάντως, πως θεωρούσαν το ροκ επικίνδυνο. Πίστευαν πως όσοι ασχολούνταν μ' αυτό, οι «γιεγιέδες», δεν ενδιαφέρονταν για τα πολιτικά πως ήταν παιδάκια που δεν είχαν με τι ν' ασχοληθούν, ήθελαν απλώς να χορεύουν και να μην τους νοιάζει τίποτα. Λάθος, βέβαια.


Το ροκ, ειδικά εκείνη την εποχή, δεν ήταν απλώς μουσική ή απλώς πολιτικοποιημένη μουσική, είχε έντονο κοινωνικό μήνυμα. Οι αντένες μας έπιαναν και άλλα πράγματα μαζί με τη μουσική. Οι Στόουνς έβγαζαν τότε το «Street fighting man». Λίγο νωρίτερα, στην Αγγλία, είχα δει στην τηλεόραση τον Τζάγκερ σ' ένα talk show, όπου διάφοροι ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και λοιποί προσπαθούσαν να τον στριμώξουν. Στο τέλος, τους στρίμωχνε αυτός. Είχε επιχειρήματα, ήξερε τι έλεγε. Δεν ήταν κανένα παιδάκι που είχε γράψει απλώς «Let's spend the night together». Οι Στόουνς ήταν συνειδητοποιημένοι. Τους έχω πολύ πιο ψηλά από τους Μπιτλς, που ήταν πιο εύκολοι στο άκουσμα στο ευρύ κοινό. Όσες φορές κι αν τους ακούσεις, το ίδιο ακούς. Οι Στόουνς είναι πολύ πιο «σκοτεινή» κατάσταση. Το ίδιο και ο Ζάπα, που η μουσική του παίζεται σήμερα στην Ευρώπη από κλασικά ανσάμπλ. Μοναδική περίπτωση, όπως και ο Μπίφχαρτ ή ο Τζον Χάμοντ, ένα πολύ σεμνό παιδί, πραγματικός εργάτης του μπλουζ. Ο Νικ Γκραβενίτης, ακόμα, ελληνικής καταγωγής από το Παλαιοχώρι της Αρκαδίας, που στο Σικάγο χωνόταν στα μαγαζιά που έπαιζαν οι μαύροι. Αυτός πήγαινε εκεί και τον Μάικλ Μπλούμφιλντ και τον Πολ Μπάτερφιλντ. Αλλά το μπλουζ, που είναι η βάση του ροκ, ήταν τότε άγνωστο στην Ελλάδα. Εδώ, όταν μιλούν για μπλουζ εννοούν αργή μουσική, που χορεύεται cheek to cheek . Ακόμα και σήμερα μερικοί  αυτό πιστεύουν.

To μόνο κομμάτι με ελληνικά λόγια που παίζαμε με τους MGC ήταν το «Γύρω γύρω στη σκοπιά», το «ΑΙΙ along the watchtower» του Ντίλαν, που αργότερα έδωσα τα λόγια στον Σαββόπουλο, τα άλλαξε λίγο και έκανε το «Ο παλιάτσος και ο ληστής». Το πρώτο μας δισκάκι ήταν το «Foxy Lady» του Χέντριξ. Υπήρχαν τότε εδώ καμιά δεκαριά γκρουπάκια που έπαιζαν «δυνατά», αλλά εκείνο που ακουγόταν πιο πολύ ήταν τα γαλλικά και τα ιταλικά ελαφρά τραγούδια της εποχής. Εμείς, βασικά, παίζαμε μπλουζ: Μάντι Γουότερς, Λάιτνιν Χόπκινς, ΤζονΛι Χούκερ. Ήταν το «κρυφό σχολειό» μας. Τα βράδια καταλήγαμε στο παλιό «Βυζάντιο».
 Παύλος Σιδηρόπουλος & Δημήτρης Πουλικάκος στο Παλλάς

Ήμασταν μια παρέα που μπορούσες να μας πετύχεις οπουδήποτε. Στου «Παπασπύρου» στο Σύνταγμα, στην Πλάκα... Υπήρχε συνωμοτικότητα. Όταν ζεις μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, πρέπει να ξέρεις τι γίνεται γύρω σου. Έτσι κι αλλιώς, όμως, όλα αυτά αφορούν, μειοψηφίες. Αλλά είναι οι μειοψηφίες που μετράνε, γιατί έχουν ενδιαφέροντα, βλέπουν τι γίνεται γύρω τους, ασχολούνται, έχουν μια δυναμική. Όπως παλιότερα συνέβαινε με τους υπαρξιστές του Σίμου, παιδιά που έλεγαν «Φτάνει με τους εμφύλιους, θέλουμε να ζήσουμε»! Κι όμως, τους τσάκισαν, όπως πάντα το ίδιο γίνεται, με βδελυρό τρόπο θα έλεγα.

Εμάς μας έπιασαν για «μαύρα». Οχτώ άτομα. Κάποια καρφωτή, ως συνήθως γίνεται σ'αυτές τις ιστορίες. Ήδη, εκείνες τις μέρες ήμασταν η τρίτη «σπείρα» που έπιαναν. Στην παρέα μας υπήρχε και μια κοπέλα, η κοπέλα ενός από τα παιδιά. Στο δικαστήριο, οι μάρτυρες ήταν μπάτσοι: «Καθόντουσαν», είπαν, «σ' ένα στρώμα». Ρωτάει ο εισαγγελέας: «Και η κοπέλα μαζί;» Το μυαλό τους εκεί. Επειδή το δικό τους μυαλό είναι βρόμικο, θεωρούν πως και των άλλων είναι όπως το δικό τους. Στη φυλακή η πλειονότητα των κρατουμένων ήταν πολιτικό, ή «τοξότες»-τοξικομανείς, δηλαδή. Εξου και κάθε Κυριακή, μετά το εκκλησίασμα, γινόταν το κλασικό παιχνίδι βόλεϊ: πολιτικοί-τοξότες. Ήμαστε στην ίδια πτέρυγα. Όλος ο Ρήγας ήταν εκεί. Αλλά αν στη φυλακή, ώρες ώρες ήταν και ευχάριστα, στην Ασφάλεια η κατάσταση ήταν τραγική.

 Το συγκρότημα MGC στο κλαμπ ΛΕΩΝΙΔΑΣ

Έμεινα έξι μήνες στου Αβέρωφ και κάθε τόσο έφερναν και κάποιον. Θυμάμαι τον Νικολάκη τον Κιάο σ' ένα φορείο, σκεπασμένο με μια ματωμένη κουβέρτα, τη Φρίντα τη Λιάππα, πολλά παιδιά. Τους πέταγαν στην απομόνωση. Αλλά τα ελάχιστα νέα που έφταναν από τη Γαλλία μάς έδιναν κουράγιο. Εν κατακλείδι, από μιαν άποψη μπορεί να ήταν δυσκολότερα τότε αλλά συγχρόνως και πιο ωραία. Οι φιλίες, οι παρέες ήταν αλλιώς, ανακάλυπτες διάφορα, δεν τα είχε ισοπεδώσει όλα η τηλεόραση. Τώρα σ' τα πασάρουν όλα έτοιμα, χυλό. Επικρατεί μια απάθεια επικίνδυνη, γιατί υποβόσκουν σκοτεινές καταστάσεις. Εύκολα σου επιβάλλουν πράγματα που άλλες εποχές θεωρούσες αυτομάτως φασιστικά. Ζούμε σε μια κοινοβουλευτική δικτατορία, μια άλλου είδους χούντα, χειρότερη ίσως. Στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της χούντας ήξερες και έπραττες αναλόγως.
Σήμερα υπάρχει μια επίφαση δημοκρατίας. Η έννοια της έχει εντελώς διαστρεβλωθεί. Είναι μια πολύ πιο ύπουλη κατάσταση, που βασίζεται στην άγνοια και την έλλειψη ουσιαστικής παιδείας. Ως φύση, είμαι αισιόδοξος. Βλέποντας, όμως, πού πάμε, μπορώ να είμαι; "Μαης 68" ειδικη εκδοση του περιοδικου Εψιλον 18 Μαιου 2008

By Electric Looser

2 σχόλια:

Salaok είπε...

O Δikos μαs F. ZAPPA.Kaησπερα Βαλαντη παντα ευστοχοs.

Electric Looser είπε...

Σ'ευχαριστω φιλε μου Salaok.