Spychedelic Sally: Prestige records και ενα compilation By Electric Looser

H δισκογραφική εταιρεία Prestige είναι σήμερα ευρύτερα γνωστή ως μια από τις εγκυρότερες πηγές των Soul Jazz ήχων. Αυτό ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του '80 όταν μια, όχι και τόσο, μικρή μερίδα της διεθνούς δισκογραφίας έριξε τα 'φώτα' της σ' αυτή. Ο λόγος γίνεται για την BGP records, στην αρχή και, στην συνέχεια την KENT.

Bob Weinstock

Μέχρι τότε συμβιβαζόταν να βρίσκεται κάτω από την σκιά των μεγαθηρίων της Jazz δισκογραφίας, στην Αμερική της δεκαετίας του 50. Τα ακούσματα της έρχονται με μεγαλύτερη ευκολία πια στα χέρια μας όταν αγοράζεται από την Fantasy στις αρχές της δεκαετίας του 70. Τότε ήταν που μπορούσες να βρεις, σχεδόν παντού, δίσκους της και να προμοτάρουν με τέτοιο ακόμη και club DJs οπου άρχισαν να τα παίζουν στα set τους. Στο να έρθουν ξανά όλα αυτά στο προσκήνιο, βέβαια, βοήθησε και η τεράστια καμπάνια της Fantasy.

Τις καταγωγές της Soul Jazz δεν είναι δύσκολο να τις εντοπίσουμε. Οι γενικώς αποδεκτοί πατέρες του ιδιώματος, Horace Silver και Jimmy Smith με τις ηχογραφήσεις τους στη Blue Note, ήταν αυτοί που δείξανε το δρόμο. Το πως αναμείχθηκε η Prestige σ' αυτό το παιχνίδι είναι πιο πολύπλοκο, από το να εκμεταλλευτεί απλώς την επιτυχία και την ανταπόκριση του κοινού των δύο αυτών καλλιτεχνών.

Horace Silver

Η κοινωνική εξέλιξη απορρέει ανέκαθεν από δύο λόγους, από τα χρήματα και την κοινωνία. Αφενός η jazz της δεκαετίας του 60 στην Αμερική δέχεται πολλά οικονομικά πλήγματα, μιας και το ενδιαφέρον, εκτός mainstream ήχων, ήταν ωχρό καθώς η Be-Bop έγινε περισσότερο πολύπλοκη και έτσι οι εταιρείες δεν έβγαζαν αρκετά χρήματα ώστε να μπορούν να στηρίζουν τους καλλιτέχνες τους. Μοιραία πολλοί jazz καλλιτέχνες της δεκαετίας του 50 έφυγαν για την Ευρώπη και συγκεκριμένα για χώρες όπως η Αγγλία, η Γαλλία και η Γερμανία.Στην Ευρώπη, εκείνη την εποχή, υπήρχαν εταιρείες,που είχαν την θέληση και μπορούσαν να στηρίξουν αυτούς τους μουσικούς και την καλλιτεχνική τους ελευθερία.

Αφετέρου τα 60ς κοινωνικά, ήταν μιας τεράστιας σημασίας δεκαετία για την Αμερικάνικη μουσική αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Το κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα σιγόβραζε και έσπρωχνε με τον τρόπο του την συνείδηση του κόσμου και αυτό έγινε μέσα από διάφορες καλλιτεχνικές φόρμες δημιουργώντας ένα τρόπο για τους 'Negro" καλλιτέχνες της Αμερικής να εκφραστούν μέσω της πολιτιστικής τους κληρονομιάς. Ετσι αυτό που είχαμε βασικά, ήταν μερικές δισκογραφικές που προσπαθούσαν να βρουν τρόπους να πουλήσουν δίσκους, και μερικοί μουσικοί που έψαχναν για έναν ποιο προσωπικό τρόπο, να εκφράσουν τον εαυτό τους.

Jimmy Smith

Η Soul μουσική και οι έμφυτοι χορευτικοί ρυθμοί της εξασφάλιζαν την τέλεια συγχώνευση αυτών των οικονομικών και κοινωνικών ενδιαφερόντων. Ευτυχώς, η Prestige ήταν έτοιμη να ορμήσει και να αναλάβει ένα εκπληκτικό πλήθος καλλιτεχνών. Οι Willis Jackson, Jack McDuff, Bobby Timmons, Shirley Scott καθώς και ο συζυγός της Stanley Turrentine, αλλά και οι Gene Ammons, Richard "Groove" Holmes, Johnny Hammond, δεν είναι παρά μερικοί από τους εξαιρετικούς jazz μουσικούς που προετοιμάζουν το έδαφος για τις αμέτρητες εκδόσεις και τους ήχους που θα ακούγονταν στα clubs τοτε.
Πολλοί οπαδοί της jazz και θεωρητικοί απορρίπτουν την soul jazz σαν pop ιδίωμα. Αλλά το γεγονός ότι η μουσική αυτή άντεξε στο χρόνο και το ότι οι δίσκοι συνεχίζουν να ανεβαίνουν σε αξία καταρρίπτει τον ισχυρισμό αυτό.

Οπως η Prestige έτσι και η Blue Note και η Verve (λιγο αργοτερα) πρωταγωνιστούσε στο κίνημα. Αυτό που τις έκανε να διαφέρουν ήταν ότι η Blue Note ηταν καπως πιο 'εμπορική' κυνηγώντας τα 'πιασάρικα' κομμάτια. Μόνο στα τέλη των 60ς η Blue Note έβγαλε ονόματα της soul jazz. Επίσης μπορεί η Blue Note να συνεργάστηκε απ τα 50ς με μεγάλα ονόματα όπως Jimmy Smith, Art Blakey,Horace Silver αλλά η Prestige ήταν αυτή που "προχώρησε" τη soul jazz σε άλλα μονοπάτια. Η Prestige μας χάρισε αυθεντική jazz soul. Έχουμε μία μίξη από soul ανεξαρτησία και jazz από το ισπανικό Harlem και τα ghettos. Ακόμα και μερικά blues του νότου με τον Mose Allison και φωνητικά ακροβατικά από τον Eddie Jefferson. Είχε επίσης καλή επαφή με τα μπλουζ και καλλιτέχνες όπως John Lee Hooker, Roosevelt Sykes, Jimmy Witherspoon κ.α.
Στη δεκαετία του 60 η Blue Note και η Verve μπορεί να είχαν την εμπορική επιτυχία αλλά τα τζουκ μποξ των μαύρων αμερικάνων,παίζανε την Prestige.

Αλλα Prestige post εδω :
Charles Kynard - Reelin' With The Feelin & Wa-Tu-Wa-Zui (Beautiful People)
Charles Earland ‎– Black Talk! 1970 (Prestige)
Rusty Bryant ‎– Fire Eater 1971 (Prestige)
The Latin Jazz Quintet ‎– Latin Soul 1965 (Prestige)
Arnett Cobb ‎– Party Time 1959 (Prestige)
Harold Mabern ‎– Rakin' And Scrapin' 1969 (Prestige)

Spychedelic Sally Plays.... compiled by Electric Looser